[DarkSilence]

Ik geloof niks wat ik niet zeker weet. Nouja niks, als et om vertrouwens kwesties gaat wil ik mensen natuurlijk nog wel vertrouwen. Maar geloven dat alles wat ik zie voel hoor ruik en zie waar is doe ik niet. Waarom zou ik. Ik heb ook altijd geroepen dat ik geloven naief vind. Ik wil absoluut niet negatief tegenover wat voor geloof dan ook doen, maar ik denk dat het anders werkt dan de gelovige zelf denken. Ik denk weldegelijk dat het geloof een mens kan stuinen en van binnen rust kan geven. Maar waarom zou je zulke gedetailleerde verhalen geloven als er nooit een bewijs van geleverd is. En waarom zuoden er dan verschillende geloven zijn met allemaal even fanatieke aanhangers. Ik kan niet geloven dat JOU onbewezen feiten de enige juisten kunnen zijn en dat alle andere geloven ernaast zitten. Het makkelijkste is dan aannemen dat ALLE geloven ernaast zitten. Maar aangezien ook nooit bewezen is dat het NIET waar kan zijn (op kleine dingen na) zie ik ook niet in waarom je het allemaal fout zou noemen.

Ik zeg gewoon dat ik de waarheid niet weet. Ik heb best wel een wetenschappelijke instelling, ik geloof iets pas als het bewezen is. Maar bewijzen dat dat bewijs er ook echt is kan ik niet. Dat kan niemand. Ik weet dat ik iets ben, wat ik ben weet ik niet. Ik zie mezelf als een mens met een lichaam, maar aangezien mijn hersenen alles registreren dmv stroompjes, hoef ik niet op deze plaats aanwezig te zijn om dat wel te ervaren. Maar misschien bestaan hersenen niet eens. Men heeft zich aangeleerd in een ruimte te denken van 3 dimensies. Het is dan ook moeilijk om te denken dat die 3 dimensies helemaal niet hoeven te bestaan. Zoals ik al zei weet ik dat ik IETS ben, maar misschien is dat iets slechts een gedachtegang. Misschien ben ik niet iets materieels. Misschien bestaat er wel niks materieels.

Je kunt nergens zeker over zijn, maar ik zal proberen het verschil tussen geloof en wetenschap uit te leggen, tenminste, mijn visie daarop. In de wereld waar ik in leef, of dat nou een zelf bedachte is of een werkelijke wereld, zijn bepaalde regels die zich altijd herhalen. Zoals het feit dat een steen altijd naar beneden valt. Deze regels hou ik me aan vast, er is geen reden om te geloven dat dat niet waar is. Ik zie hoor en voel die dingen gebeuren, zonder uitzondering valt een steen altijd naar beneden. Het maakt mij niet uit of dat mijn eigen verzinsel is of een gebeurtenis die zich echt voordoet.
Daarnaast zijn er dingen die aangenomen worden en die ook in de wereld waarin ik leef niet bewezen kunnen worden, aangenomen dat die wereld echt bestaat. Het geloof is zoiets, ik heb nog nooit een bewijs over het bestaan van een god gezien. Aangezien ik zo wetenschappelijk denk, vind ik het ook enigszins naief om daar wel in te geloven, ik sluit dit echter ook niet uit. Alles kan, totdat bewezen is wat er echt is, en omdat er niks bewezen is in de totaalwereld, klamp ik mij vast aan de wereld waarin ik mijzelf waarneem. In het dagelijks leven zal je mij dus ook niet naakt over straat zien rennen omdat ik iedereen toch maar bedacht heb. Ik leef in de wereld die ik waarneem en zoniet, dan niet, zolang ik gelukkig ben zie ik het probleem niet.

Zo, dat was zo'n beetje hoe ik er naar kijk. Verder wilde ik nog even iets vertellen over wat ik meegemaakt heb. Ik ben 1 keer in mijn leven echt heel bang geweest. En dat kwam niet door een enge gebeurtenis ofzo, maar dat kwam doordat ik met een vriend en een vriendin over dit soort dingen aan het praten was. We hebben 4 of 5 uur achter elkaar over het feit gepraat dat waarnemingen ons eigenlijk gewoon kunnen bedriegen, dat wij niet bestaan. En ook al ben je dan met 2 goede vrienden, ik voelde me ineens heel alleen, want ik had hun bedacht, ze waren er niet. Ik was erachter hoe het in elkaar zat, tenminste zo voelde ik het toen. Maar het maakte me doodsbang, stel dat iemand die wereld zo voor mij bedacht had en iemand had mijn gedachte in elkaar gezet, nu ik wist hoe het zat kon alles gebeuren. Die 2 vrienden hadden hetzelfde gevoel en we besloten maar even te gaan kaarten. Ik ben zeker nog 3 uur doodsbang geweest, omdat ik besefte dat alles kon gebeuren. Helaas was mijn vriend wat sneller weer bij positieven en kwam met opmerkingen als: "René!? Wat is er met je ogen?!" met een hele serieuze stem. Nou ik had mezelf bijna van kant kunnen maken uit angst. Ik ben daar tot 3 uur 's nachts gebleven, rond 12 waren we voor et eerst gaan kaarten, maar ik vond het nog steeds niet prettig om weer door et donker naar huis te gaan. Het 1e uur kon ik niet slapen, pas de volgende ochtend keek ik weer een beetje nuchter tegen de zaken aan. Ik besefte dat het geen zin had om me druk te maken.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb er geen spijt van dat ik dit heb meegemaakt, t is toch bestwel een ervaring, maar liever niet nog eens. Ik ben liever onwetend en gelukkig dan alles wetend en doodsbang.