Nou..dit waren mijn gevoelens gisteren dus, na dat gesprek. Ik heb ut meteen van me afgeschreven om er maar vanaf te zijn. En nou gaat het allemaal wel weer een beetje, het dringt nu echt pas goed tot me door wat er de komende week allemaal gaat gebeuren en wat ik moet doen.
Maar nog steeds snap ik niet dat vandaag de dag dit soort dingen kunnen gebeuren. Ik snap het echt niet. En ik zal het nooit snappen. Maar ik kan er niet zomaar ineens mee stoppen en ut allemaal maar opgeven enzow want er zijn zoveel mensen die niet wille ndat ik dat doe.
Op korte termijn zal ik wel weer terugverhuizen naar mijn moeder, al weet ik dat dat nie tvoor lang zal zijn omdat ik dat nooit ga volhouden. Maar er is nu even geen andere oplossing. En wanneer er wel een andere oplossing okmt, zal ik die met beide handen aan pakken.
Het enigste wat ik van hem vroeg was rust in mijn leven, na 16 jaar. Ik dacht dat ik die rust bij hem had gevonden, maar dat heb ik verkeerd gedacht, want het is niet zo. Het enige wat ik wil is rust. En dat duurt nog zo lang. En elke keer moet ik maar op dingen gaan hopen, waar vervolgens niks van terecht komt. Elke keer weer word ik teleurgesteld door kleine dingen, maar dat zorgt er wel voor dat die dingen zich ophopen, en ophopen. En dat het probleem weer steeds erger gaat worden. En dat wil ik niet.
Nou jah ik zal maar moeten afwachten wat er de komende tijd gaat gebeuren, en ik denk dat ik het allemaal maar een beetje langs me heen moet laten gaan, zodat ik het me niet teveel ga aantrekken. Want dan word ik serieus helemaal gek. Ik kan alleen maar wachten op dit moment denk ik...
__________________
Tjah...
|