hmm ik herken me er ook wel in, ik ben best bang verlaten te worden.ik dacht alijtd dat ik de enige was, maar toevallig kwam ik er een paar weken terug achter dat een goede vriendin van mij precies hetzelfde heeft als ik. Dat luchtte wel op. Het is inderdaad een stoornis, en ik ben van mening dat je het makkelijker kunt maken voor jezelf, zodat het geen probleem meer vormt.
Bij mij vormt het nog wel een probleem, eigenlijk alleen in de relatie tussen mijn vriend en mij. Ik erger me aan hele kleine dingetjes, ik zoek daar telkens iets achter. Als ie een keer niet belt denk ik direct dat ie me zat wordt.
Als ik hem dan opbel, en er blijkt dat dat helemaal neit het geval is, schaam ik me er weer voor en denk ik dat hij me om mn verlatingsangst zal verlaten. Zo zit ik mezelf helemaal op te fokken.
Voor hem heb ik niet echt een langdurige relatie gehad, dus in die zin is het nieuw voor mij dat een jongen bij je blijft en van je houdt met je vervelende eigenschappen. Bij mn vorige 2 vriendjes ging t na een ruzie direct over. Daarbij heb ik op de basisschool alleen maar aangeleerd verlaten te worden, ik weet niet anders. Qua vriendschappen heb ik inmiddels ervaren dat het ook anders kan, qua relaties is dit dus de eerste keer.
Gelukkig heb ik het nu voor mezelf erkend, en ook tegen mijn vriend verteld hoe het zit. Hij begrijpt me, steunt me. Ik ben nu ook bezig het minder erg te maken, door kleine gebeurtenissen te relativeren en daardoor in te zien dat het de moeite niet waard is me hierom verdrietig te voelen. Soms lukt dat, soms niet. Als het me niet lukt ben ik al chagrijnig om iets anders. Maar ik maak in ieder geval vooruitgang en kan ook trots op mezelf zijn.
Ik voel me nu ook een stuk beter tegenover mijn vriend.
Hmm tis een lang verhaal geworden, terwijl ik niet precies weet waarom ik t vertel.