Zag laatst een soort opvoed programma op t.v over Nieuwetijdskinderen. Er zat o.a een vader met een zoontje dat inmiddels door de psychiatrie NLD (non verbal learning disorder) was gediagnosticeerd . Zijn paps was meer overtuigd van de term nieuwetijdskind (weigerde desondanks gelukkig geen gepaste hulp voor zijn zoon)
Ook 1 van de oprichtsters van het nieuwetijdspunt was aanwezig . Zij probeerde duidelijk te maken dat het hier eigenlijk niet echt om een label ging en ik vond dus op die site ook iets dergelijks.
Citaat:
|
Wat de Stichting Nieuwetijdskinderen betreft is iedereen een nieuwetijdskind. De term is in 1997 geïntroduceerd met de bedoeling om duidelijk te maken dat kinderen steeds vaker bepaalde kenmerken, eigenschappen en gedragsuitingen laten zien die horen bij een spiritueel mensbeeld. Het is dus geen volgend label om kinderen mee op te zadelen en wijst ook geen aparte groep aan. Uiteraard onderkennen we wel dat sommige kinderen meer specifieke gedragsuitingen laten zien dan anderen, maar dit is niet ons uitgangspunt.
|
Ik vind het erg goed dat bepaalde kenmerken die toch nog moeilijk worden geaccepteerd binnen onze maatschappij ook vanuit een positief perspectief worden bekeken. Maar ergens vind ik toch ook dat je als ouder je kind moet kunnen accepteren zonder het te labelen. Wordt dit gebruikt als middel tegen de wroeging die je als ouder in verband met de moeilijke aard van je kind kunt hebben?