Ik denk dat mensen die hier op het forum posten en zeggen dat ze liever dood zijn dan levend, dat doen om aandacht te krijgen. Weten dat er WEL mensen naar je verhaal willen luisteren, dat is voor zo iemand ontzettend belangrijk.
Natuurlijk zijn wij gewone leden niet diegene die die mensen echt verder zouden kunnen helpen, maar we kunnen ze wel een steuntje in de rug geven. Een zinnetje als: Je kan denk ik beter echt voor professionele hulp gaan zoeken', doet zo'n persoon al een hoop. Dat zet mensen aan het denken.
Ik denk dat je zo'n persoon op de eerste plaats positief moet benaderen en niet meteen moet gaan schreeuwen van: Ow daar heb je der weer een die zichzelf van kant wil maken.
Ooit heb ik er zelf ook (meerdere malen) voor gestaan. Wat me weerhield? Ik weet het niet. Ik wou niet dat mensen verdriet om mij hadden. En wanneer ik het wel zou doen, dan wist ik dat ik zoveel mensen pijn zou doen. Dat wilde ik niet.
Trouwens, met professionele hulp bedoel ik niet het RIAGG ofzo he, want die gasten doen gewoon helemaal niks voor je, kunnen niks voor je doen, alleen je opdragen hoe jij de rest van je leven verder moet leven.
Als je het over echt professionele mensen hebt, dan heb je het over psychologen en psychiaters. Die kaatsen de bal terug. Je ziet het probleem (of de problemen) van een hele andere kant. Je hebt veel meer houvast aan dat soort mensen omdat je weet dat zij er wel altijd voor je zullen zijn.
Ik denk niet dat andere mensen kunnen gaan oordelen over jou dat je laf bent om zelfmoord te plegen. Anderen weten niet wat er met je is gebeurd in al die jaren dat je tot nu toe hebt geleefd. Natuurlijk, always look on the bright side of life.
Maar ik heb laatst toevallig nog op school een docudrama gezien over een meisje van 12, getekend voor haar leven. Door haar moeder, door de vriend van haar moeder, door haar eigen vader, door de vrienden van haar vader, door de maatschappelijk werker waar ze naartoe is gevlucht....door al deze personen is zij sexueel misbruikt. En dat kind was dus 12. Waargebeurd verhaal over een meisje uit Engeland. Dat gehuil van haar terwijl ze werd verkracht..dat ging door merg en been. De tranen sprongen me in me ogen gewoon. Wat dat kind al niet mee heeft moeten maken.
Nou sorry hoor maar als ik dat meisje was, dan had ik gewoon niks om naar uit te kijken. Hoe moet dat kind ooit in der leven iemand vinden waar ze wat mee op kan bouwen. Hoe kan die meid ooit van iemand houden (laat staan een relatie opbouwen)?
Zij heeft het niet gedaan. Maar ik denk dat wanneer ik haar was geweest, dat ik geen andere uitweg zag dan mezelf van kant te maken.
Daarom vind ik dat je niet zomaar kan oordelen over mensen dat zelfmoord plegen laf is. Je kent hun achtergrond niet. Waar haal je dan het lef vandaan om tegen hen te zeggen: Ik vind het laf van jou als je zelfmoord pleegt.
__________________
Tjah...
|