Ik weet dat ik het Dimas moet vertellen ja, maar ik wil hem niet overvallen met mijn verhaal. Ik merk dat ie daar moeite mee heeft. Ik heb namelijk nog wel meer meegemaakt, en toen ik daar een indicatie over gaf vond ie et al moeilijk. Maar lieverds, jullie hebben gelijk en ik zal het hem zeker ook vertellen
@Essebes: er zijn meiden die het verzinnen en/of overdrijven, maar je merkt het verschil wel of iemand het echt heeft meegemaakt of niet. Je hebt gelijk, ik begrijp wel wat je wil zeggen. Maar mensen niet geloven is soms heel pijnlijk, omdat sommige meisjes die het niet hebben meegemaakt heel overtuigend over kunnen komen terwijl meisjes die het wel is overkomen niet weten hoe ze het moeten brengen en dus niet geloofd worden. Dat is nog veel moeilijker dan het feit zelf, aangezien je dan steeds banger wordt erover te praten.
Enfin, ik heb het mijn ouders een, twee, DRIE keer verteld voor ze me eindelijk geloofden (met een tussenpoos van zo'n twee jaar ongeveer). De verhouding met mn ouders was al niet goed, dus vond ik het nog tien keer moeilijker, en toen ze me bleven afwimpelen heb ik het zelfs in bijzijn van een maatschappelijk werkster gezegd en ik geloof dat et toen pas een beetje tot hen doordrong. Als ik bedenk hoeveel pijn me dat gedaan heeft
