Ut is gewoon klote jah.
We ginge naar het maatschappelijk werk en daar zit ze te verkondigen dat de deur altijd voor me open zal staan enzow (de schijn ophouden zeg maar)
En thuis krijg ik gewoon niks anders te horen dan dat ik me koffers maar moet pakken want ik heb toch niks te zoeken daar.
Verder verwacht ze van mij dat ik van dat beetje geld dat ik krijg van de IB-groep me studie betaal, me spullen die ik nodig heb, me hobbies, me verzekeringen ..ALLES.
En dan verwacht ze ook nog eens dat ik 140 euro kostgeld per maand ga betalen
Nou hele discussie over gehad, heb gezeg dat ik het geld hard zat nodig heb zelf en dat ze het gewoon neit van me krijgt. Ook omdat ik het belachelijk vind omdat ik nog studeer en gewoon geen tijd heb om nog meer te werken dan op zaterdag. Kijk, als ik nou meer werkte ofzo, okay..maar dat doe ik niet. En ik mag al blij zijn wanneer ik elke maand met het geld uitkom.
Nou jah het is gewoon zo en ik heb er weinig hoop op dat het beter wordt. Ik wil gewoon weg hier, net als een jara geleden. Toen kon ik nog naar me vader, maar die laat me gewoon in de steek. Dus ik kan niks meer. Vrienden misschien? Jah voor een paar dage of weekjes is dat niet erg, maar niet voor altijd.
Het enige wat ik op dit moment wil is een plekje voor mezelf, waar iedereen me met rust laat. Maar ik krijg niks van de woningbouw omdat ik nog geen 23 ben, en studentenkamers zijn er in venray maar nauwelijks. Ik wil niet naar een andere stad of dorp, omdat ik hier alles heb. Me hobbies, me vrienden, me school..alles. Dat wil ik niet kwijt.
Dus jah ik weet niet..ik moet het gewoon zien uit te zingen tot het moment dat ik op me eigen benen kan staan denk ik.