Citaat:
Originally posted by DarkSilence
Deze discussie over niets doet mij denken aan een gesprek dat ik zo ongeveer 1,5 jaar geleden had met 2 vrienden. Geinspireerd oor het verhaal van de matrix en dus het besef dat onze zintuigen ons voor kunnen liggen ging ik het gesprek aan en kwam uit op dit beeld: Deze wereld is nep. En iedereen in deze wereld is niet hetzelfde als wat ik ben. Ik ben er iig. Want ik denk hier overna. Dus ik ben iets, wat ik ben weet ik niet, ik ben immatrieel. Ik ben slechts een gedachtegang en ruimte is iets wat ik verzonnen heb, de dimensies bestaan niet en ik heb mezelf een wereld met pebaalde regels (zoals natuurkundige regels) voorgelegd. Deze regels bestaan niet. Dit is slechts een verzinsel. Iedereen die ik ken heb ik dan dus onbewust ook zelf verzonnen. Er is dus eigenlijk niets behalve ikzelf. Hoewel, er kunnen wel meerdere gedachtegangen zijn, maar deze staan los van elkaar. En kunnen niet met elkaar in contact komen. Die andere gedachtengangen hebben ook andere werelden, misschien wel een wereld met 5 of 6 dimensies bijvoorbeeld en daarbij een gedachtegag waarin dat heel normaal lijkt, zoals in mijn wereld 4 heel normaal is (tijd is de 4e dimensie).
Dit is overigens niet mijn visie hoor, dit is een mogenlijkheid. Maar ik geloof iets pas als het bewezen is, maar door deze filosofie waarbij je zintuige je voor de gek houden kan je NIKS bewijzen.
|
Leuk idee, maar zoiets hebben wel meer mensen een keer bedacht (ik ook
). Maar ALS het zo zou zijn als het boven geschreven idee, dan verzin ik (uhm.. wij? nee alleen ik toch?) een best wel verziekte wereld. Waarom zou ik zoveel gekut verzinnen? Opzich maakt het natuurlijk niet uit, want de rest bestaad eigenlijk niet.
leuk man, ga ik niet meer naar school
Maar hoe zit dat dan als je dood gaat?