SONNET 21 - Shakespeare
So is it not with me as with that Muse
Stirr'd by a painted beauty to his verse,
Who heaven itself for ornament doth use
And every fair with his fair doth rehearse
Making a couplement of proud compare,
With sun and moon, with earth and sea's rich gems,
With April's first-born flowers, and all things rare
That heaven's air in this huge rondure hems.
O' let me, true in love, but truly write,
And then believe me, my love is as fair
As any mother's child, though not so bright
As those gold candles fix'd in heaven's air:
Let them say more than like of hearsay well;
I will not praise that purpose not to sell.
Ik doe het dus niet zo als de poëet
die schone schijn tot verzen inspireert,
daaraan de sterrrenhemel zelf besteedt,
en elk schoon met zijn schoonheid repeteert;
trots zoekt hij een gelijkend paar bijeen:
de zon en maan, een zee- en bodemschat;
de bloemen van April en al hetgeen
't rond hemelruim aan zeldzaamheid omvat.
O, laat je dan gezegd zijn in mijn werk
dat ik je een liefde toedraag, even echt
als 't kind zijn moeder, zij het minder sterk
dan zich goud kaarslicht aan de hemel hecht.
Laat praten die op loze praat afgaan-
wie niet verkopen wil, prijst niet aan.
|