Ik ken het maar al te goed. Mensen die ik nog maar een half uur ken (no shit, in de bus nog wel) en ook mensen tegen wie ik zelden meer dan 'hoi' tegen zeg, storten bij mij hun hart uit over allerlei verschillende dingen. En dat gaat van moord (laatst is in Glanerbrug een moord gepleegd. Een familielid van het slachtoffer kwam bij mij om zijn ei kwijt te raken) tot liefdesproblemen (lat-relaties, bad breakups, you name it) en alles wat daartussen zit. Ik heb er eens over nagedacht en ik denk dat het komt doordat anderen ons zien als iemand die kan luisteren. Die onbevooroordeeld aan een gesprek kan beginnen en die weet wanneer die z'n kop moet houden. Maar ook als iemand die, wanneer het nodig is, advies kan geven en kan troosten. Wij voelen menselijke emoties aan d.w.z. wij weten wat de ander voelt op een bepaald moment. Waarschijnlijk ben je onbewust heel goed in het aflezen van lichaamstaal en heb je een oor voor emoties in de menselijke stem. Verder kom je rustig over op anderen, ook wanneer je zelf vindt dat dat niet zo is. Het kan veel voldoening geven om anderen te helpen, maar het heeft ook een keerzijde. Zoals al gezegd is, kan je je eigen problemen misschien niet zo goed uiten. Gelukkig heb ik hier niet zoveel last van, aangezien ik deze 'gave' van mijn moeder heb gekregen. Ik kan dus bij haar terecht met problemen en vice versa werkt dat ook. Er is vast ook wel iemand in jouw omgeving met wie je kunt praten, je moet misschien even zoeken. En anders kan je natuurlijk op dit forum een bericht plaatsen.
