Een zeik-op-kerst-column (niet echt van deze tijd maar ach
Vreten op Aarde
Het is weer zo ver, het is kerstmis, vrede op aarde.
Het begint 's ochtends al bij het ontbijt, iedereen vreet zich vol en moet bijna overgeven.. maar ja, het is zo lekker. De rest van de morgen liggen we op de bank omdat we te vol zijn om iets anders te doen.
En dan zo rond een uur of half 2 gaat de deurbel. En ja hoor daar is de familie al weer. De rest van het jaar is er alleen maar ruzie maar nu gaan we gezellig met de hele familie kerstliedjes zingen onder de kerstboom, want het is vrede op aarde. Ondertussen eten de irritante neefjes en nichtjes alle kerstkransjes uit de boom en zitten de pappa's en mamma's aan de kaas en worst en de wijn. Om een uur of vier gaan we gezellig een wandeling maken in de regen, want het regent altijd met kerstmis. Ik slenter een beetje achter de rest aan en wordt er weer van beschuldigd ongezellig te zijn.
Om 6 uur is het tijd voor het diner. Maar voor we gaan eten moet er eerst nog even gebeden worden voor de mensen die niet zo'n heerlijk kerstdiner hebben, ik zit met mijn ogen open en tel de snorharen van mijn tante. Als ze eindelijk uitgebeden zijn gaan we eten. Hazenpeper in stroganoff-saus.. ik was blij dat ik mijn eigengemaakte groente en fruit salade op kon eten, na duizend keer uitgelegd te hebben dat ik met kerst altijd vegetariër ben. Na het eten is iedereen zo vol dat het toetje wat later komt. Om 10 uur vertrekt de hele meute weer naar huis en kan ik eindelijk gezellig gaan slapen. "Kerstmis ? Vreten op aarde!"