[AmbyPur]

mijn eerste column ever

Idols

Zaterdagavond, kwart voor negen. We zitten allemaal al weer klaar op de bank; papa, mama, zusje, vriendje.. en ik. Toastjes op tafel, glaasje wijn erbij. Het lijkt wel een doorsnee oudejaarsavond of een wereldkampioenschap voetbal. Ja, Idols is een traditie! Vaste prik, het mag niet gemist worden.
En dan begint het weer. Eerst Rexona (zweetplekken zijn uit den boze) en dan die sympathieke, liefhebbende, iedereen troostende Tooske, die ons eerst door de afgelopen afleveringen loodst om vervolgens de reclame aan te kondigen. En dan, terwijl iedereen zit te smachten naar de vermakelijke audities, gaan ze nog even een praatje maken met de kandidaten. Of ze zenuwachtig zijn. Nee, ze hebben immers al een CD uitgebracht, of zingen al hun hele leven. Nee, zij zullen niet afgewezen worden! En anders zullen ze wel even laten horen wie de baas is. Toedeledodoki? No Way! Na de tweede reclame zien we dan dezelfde personen aangeslagen en in tranen in moeders armen rennen en in het laatste deel zien we – ondersteund door een irritant, met opzet te hard opgezet achtergrondmuziekje – wie er door zijn naar de volgende ronde.

Wat is het is toch heerlijk om te zien hoe de pubertjes zich uitdossen om maar een glimpje aandacht te krijgen… geen positieve aandacht natuurlijk, dat is saai. Negatieve aandacht. Wat zingt die gast lelijk! En puisten horen erbij? Ha! Loser!
En het leukste is het nog als ze het met opzet doen. Je ziet ze denken.. ‘wauw, iedereen kent me straks.. laat ik nog even lekker vals gaan oefenen met mijn Bart Smit Keyboard, dan zullen ze me wel aanspreken op straat, wacht maar af..’ En ze had gelijk. De volgende dag al: “Hey, ben jij niet die uit Idols? Wat cool! Mag ik je handtekening?” Aandachtsgeil heet het ook wel geloof ik.
En de rest van Nederland haat het maar en haat het maar. Het draait toch alleen maar om geld! Eén keer is leuk, maar, alsjeblieft, niet nóg een keer! ‘Oh nee daar heb je Kaagman ook weer. Toedeledoki… my ass toedeledoki.’

Maar daar zitten we weer, met z’n allen op de bank, al is het maar omdat zusjelief het zo graag wil zien. En stiekem denk ik: stond ik maar op die stip. Mocht ik maar door naar die volgende ronde en mocht ik maar tot de Idol van Nederland worden verkozen. Ja… volgens mij staat mij dat wel, zo’n microfoon… En om 10 uur kan RTL4 zich weer gelukkig prijzen met 10% meer kijkers dan de vorige aflevering.

Idols? Respect!