Het is geen kwestie van gewennig, ik denk dat veel mensen het verschil niet zien tussen een "fobie" en een beetje bang zijn.
Een echte angst om het zo maar even te noemen, slaat meteen aan in je lichaam.buikpijn, trillende handen, rillingen, zweethanden, ademtekort, misselijkheid, het gevoel dat je meteen weg wil, zwarte vlekken voor je ogen, hyperventilatie etc.. (jou lichaam kan natuurlijk ook anders reageren, aangezien iedereen anders is, maar je krijgt iig lichamelijk last van een situatie)
Het gaat niet zomaar weg door oefening of gewenning. Het probleem zit hem namelijk in je gedachten. Je hebt jezelf aangeleerd om op een bepaalde situatie negatief te reageren.
ik weet niet of je het herkend, maar het zal ws zo zijn dat als jij een leuk meisje ziet je meteen denkt: ,, wat als ik niet goed genoeg ben, straks doe ik het nog verkeerd.. ik ben te slecht" (of iets in die richting)
De eerste stap die je moet zetten is het herkennen van die gedachten. Dus als je een leuk meisje ziet meteen realiseren wat je denkt. Als dat je lukt moet je hem onderscheppen en je afvragen is het wel zo? waarom denk ik dit?
als je een positief antwoord op deze vragen hebt
dus : ja ik ben wel goed genoeg, en wat dan nog als ik het verkeerd doe, ik ben niet slecht (of iets in die richting) dan kun je als je een leuk meisje ziet bewust gaan denken: ik ben goed genoeg, en ik mag doen wat ik wil etc.. Uiteindelijk zul je na heel veel tijd niet meer zo bang zijn
Ik klink nu een beetje als dokter phill ofzo.. Het komt omdat ik ook een ernstige fobie heb gehad, en er nog steeds bang voor ben maar dat er wel verbetering inzit. Ik was heeeeeel erg bang voor "solozingen" of ook maar iets op muziek zingen. Ik heb er zes jaar lang keihard aan gewerkt, en heel erg met mezelf in de knoop gezeten (m.b.t. dit onderwerp).Elke keer als ik moest zingen had ik geen controle meer op mijn lichaam, maar eindelijk zijn mijn gedachtes als ik het moet doen positiever aan het worden. Zondag was echt een heel erg grote mijlpaal voor me omdat ik voor de eerste keer in mijn leven eens met plezier "solo" zong, al was ik nog erg bang en heb ik maar een kwart laten horen van wat ik eigenlijk kan.. ik ben er heel erg trots op dat ik het eindelijk doe met plezier..
vandaar dat ik er zoveel van afweet..
nu zul je wel denken, jemie zes jaar dat is lang. Maar bij de ene persoon gaat het heel snel en bij mij ging het heel langzaam. Daarbij komt dat het doen van iets wat je eng vind je wel eerder kan, maar voordat je het met plezier doet, meestal langer duurt
sterkte
ps: morgen ga ik weer zingen!!
(ik heb er echt zin in
)