Dus, het zit zo...
Ik heb net 3maand verkering gehad... Ik zie haar echt verschrikkelijk graag, en zij mij ook... De eerste 2 maand waren absoluut geweldig, ik heb me lang niet zo goed nimeer gevoeld. Totdat...
Zij en men moeder klikten niet echt,het werd eerder een zwaar accident. Het werd erger en erger, totdat het zover kwam en ik haar zelfs een maand niet meer mocht zien. Nuja, ze zit in men klas, dus op school zie ik haar wel nog maar je weet wel...dat is anders... En in het begin lukte dat nog...maar na een tijdje begon het ons beiden op de zenuwen te werken. Ik zocht naar momenten alleen thuis, en ik heb er niet 1 gekregen! Ik kon niet stiekem met haar afspreken zonder dat men ouders het wisten
Dit begon haar enorm te frustreren. Nu de dag voordat we 3 maand samen waren ging het weer redelijk goed,want ik had haar beloofd dat we de volgende dag samen konden zijn. En dat was ook zo, na een maand te moeten wachten,waren we eindelijk weer eens alleen samen, en het was geweldig.
Maar...dan komt ze na het weekend naar me toe, en zegt ze me:"heeft het nog wel zin?"Ze wou het uitmaken...Maar ze was niet zeker,ze hield nog steeds enorm veel van me, maar ze wist niet of ze zo verder wou gaan. Na een heel week van getwijfel, heb ik de vrijdag besloten om het uit te maken, want ik heb geen zin om verder te gaan in twijfel. Hoorde ik van haar beste vriendin dat ze tog ook van plan is om het uit te maken die dag. Ik was redelijk opgelucht, omdat ik dacht dat we dan vriendelijk uiteen konden gaan en gewoon verder gaan als maatjuhs...
IK WAS VERKEERD
Nuja, de volgende week heeft ze helemaal niets gezegd tegen mij, helemaal niets! In het begin ging het nog,maar naar het einde toe... De laatste dag was het schooluitstap naar Engeland. Toen ik haar daar zag, met haar vrienden,mij ontwijkend en anderen vastpakkend...ik brak gewoon en ben staan huilen in een toilet...
Ik hou nog superveel van haar... Nu,opt eind van de dag, ze stapte vroeger van de bus, en net voor ze afstapte zei ze dan voor het eerst iets tegen me: ze vroeg of ik verliefd was op haar beste vriendin!?
Dat is dus niet het geval, ik was zeer blij toen ze met me wou spreken, maar ze stak mij echt neer toen het bleek dat ze zoiets wou zeggen...
Toen vroeg ik haar waarom ze niet tegen me kon spreken... Blijkt dat ze ook nog superveel van me houd, maar dat als ze tegen me spreekt, ze pijn heeft, en het nog moeilijker is om te verwerken...EN DAT ALLEMAAL DANKZIJ MEN OUDERS:@
en nog een vraagje:ik hou nog zoveel van haar, en zij nog zoveel van mij...en tog:ik wil haar wel terug,en zij wil mij ook terug,maar langs een andere kant ook weer niet...Waarom is dat?