[Stevie]

het spijt me als het een btje vaag is qua schrijfstijl en opbouw, maar ik moest dit even snel kwijt.


Ik sloeg voor de verandering gisteren de Panorama open in plaats van de Donald Duck. Dit keer bladerde ik het niet vluchtig door maar ik stopte bij een artikel over de ouders van Nicky Verstappen. Ik denk dat je het wel doorhebt, Nicky Verstappen werd een jaar of 7 geleden, toen hij 11 jaar oud was, vermoord gevonden in een bos. Rond zijn dood bestaan nog veel mysteries, maar duidelijk is wel dat er geen spoor is van de dader.

Het artikel ging dus over de ouders van het slachtoffertje. Het was zo'n ongelofelijk intrigerend, triest maar prachtig verhaal. De ouders wilden eerst niet weggaan uit hun woonplaats, omdat ze Nicky niet wilden achterlaten. Maar in die vijf jaar na de moord kwamen ze in een isolement. Vooral hun dochtertje moest het ontgelden, ook zij was al het enthousiasme in haar leven kwijt. Nu zijn ze verhuisd en proberen ze langzaam het plezier in hun leven terug te vinden maar dat zal nooit meer optimaal kunnen zonder Nicky.

Terwijl ik het verhaal las kreeg ik kippenvel. Het moet vreselijk zijn om als ouders je kind eerder te zien sterven als jij, en ook nog als iemand daarvoor verantwoordelijk is. En het wordt ondragelijk als je met de gedachte rondloopt dat die persoon nog vrij rondloopt. Je zit als ouder met zoveel vragen. Waarom doe je dit? Waarom juist onze zoon?

Als ik na het lezen van het artikel tv kijk, zie ik Alice naast Tooske in Idols zitten. En alle commotie die er was dat 2 favorieten eerder dan haar vertrokken. Dan denk ik: mensen, waar maken we ons druk om. Er is zoveel leed in de wereld. En wij maken ons druk om een dom tv-programma?