Fallen_Engeltje

Er was ooit eens een jongen, hij heette aluminium, wat een rare naam denk je dan, en ja daar heb je dan ook absoluut gelijk in. Wie noemt zijn kind nu aluminium? Maar dat terzijde.
Aluminium werd geboren op een mooie zomerse dag, het jaartal laten we op dit moment even anoniem.
Hij leefde tot zijn 12e heel erg gelukkig, maar toen hij naar een nieuwe school ging, zag hij dat niemand meer plastic zakjes gebruikte voor zijn brood, nee ze gebruikte een broodtrommel! "oh nee wat nu?" dacht Aluminium wanhopig. Hij wilde nog wel zo graag populair worden. En natuurlijk de eerste dag, je word op de proef gesteld door allemaal oudere jaars, je word gepest, je word met je tas door de gang gesleurd etc. Aluminium wist echt niet, hoe hij dat moest zien te overleven. Hij liep naar zijn eerste les, en hij kon het lokaal natuurlijk niet vinden, toen hij het eindelijk had gevonden en de klas in kwam rennen, bleek dat hij in het verkeerde lokaal zat. In de pauze werd hij dan ook door de oudere jaars uit dat lokaal gepest. Een meisje uit de tweede vertelde dat iedereen zonder stoere broodtrommel zijn hele schooltijd daar gepest en getreiterd zou worden. Aluminium had hier natuurlijk helemaal geen zin, maar ja, hij had nou eenmaal alleen zijn plastic zakje. Na een dag vol pesterijen kwam Aluminium vermoeid thuis. Hij vertelde aan zijn moeder Huishoud, dat hij alleen maar gepest werd de hele dag door, omdat hij geen broodtrommel had. Zijn moeder barste in hard verscheurend gekrijs uit, omdat zij ook gepest werd toen zij op school zat. Ze vertelde Aluminium dat hij iets hippers en stoerders moest zien te vinden voor zijn brood, dan zouden de pestkoppen wel stil zijn. “Nou” dacht Aluminium, “als ik nou eens mijn brood mee ga nemen in een tuperware bakje.” Zijn moeder vond dit een geweldig idee.
De volgende dag ging Aluminium vrolijk en opgewekt naar school, met in zijn tas een blauw tuperware bakje. Toen hij op school kwam, ging alles best goed. Tot de grote pauze, Aluminium ging zitten, en pakte trots zijn bakje uit zijn thuis. Meteen laaide er een luid boe geroep uit de kantine op. Aluminium zakte in. “Nee hè” dacht hij “wat moet ik nu?” Snel liep hij de kantine uit, en hield zich de rest van de pauze, mét zijn tuperware bakje schuil in de wc’s” De rest van de dag ging echt vreselijk langzaam, op elke hoek in de school, werd er wel iets vreselijks uitgehaald met Aluminium.
Hij kwam diep ongelukkig thuis. Hij vertelde zijn moeder wat er gebeurd was. Ze wist misschien nog wel iets. Ze haalde een kistje uit een verborgen luik. Dit had haar geholpen op school, het pesten werd toen iets minder.
De volgende dag ging Aluminium weer op weg naar school. Hij wist nú echt zeker dat dit de oplossing zou zijn. Niemand kon zijn moeders kistje weerstaan. Toen Aluminium de school binnen liep, werd zijn tas afgepakt en leeggegooid, en iedereen lachte hem hard uit toen ze het kistje vonden. “wat is dat voor een raar lelijk ding?” vroeg 1 van de oudere jaars. “dacht je ons daarmee onder de duim te houden?”. Aluminium schudde nee. “pak die tas, en kom niet terug voordat je iets fatsoenlijks kan laten zien!” Aluminium rende in tranen de school uit. Wat moest hij nu doen, hij had de mogelijke dingen geprobeerd.
Ongelukkig en verdrietig liep hij door de stad. Hij wist echt niet meer wat hij doen moest, als hij nu niet vlug iets geweldigs kon vinden, ging hij nooit meer naar school. Dan maar dom blijven en bij zijn vader gaan werken. Maar nog meer pesterijen kon hij niet verdragen.
Schuifelend liep hij met zijn ogen op de grond gericht door de straten van de stad. Mensen botsten tegen hem op, maar Aluminium keek niet op of om. Hij voelde zich rotter dan hij ooit had gevoeld. Hij liep zijn favoriete winkel binnen, 1 met alle soorten en maten papier, van cadeau papier, tot recycle papier.
Zin blik ging over de schappen, ineens bleef zijn oog rustten op een stuk glinsterend papier achter een gordijn. “Wat is dat voor iets” vroeg Aluminium aan de eigenaar, wijzend naar het gordijn. “ Snel ging de eigenaar er voor staan. “ dat is niet voor jou bestemd, kleine man” zei de eigenaar vriendelijk. Aluminium barste in tranen uit, en vertelde zijn hele verhaal. De eigenaar vroeg waarom hij dan zo graag dat papier wilde hebben. Aluminium vertelde dat dat misschien kon helpen. De eigenaar liep naar het gordijn en pakte er een rol van het papier uit. “Dit heb ik gekregen van een oude man, ik weet niet hoe het heet, of waar het vandaan komt, geef jij het maar een naam, je mag het hebben.” Aluminium rende naar buiten pakte zijn brood en deed het in het papier. Het was het proberen waard, vind hij.
Hij liep terug naar school. Het was net pauze en aluminium ging in de kantine zitten. Hij pakte zijn brood. Even bleef het stil, ineens wist niemand hoe snel ze bij aluminium moesten komen. Iedereen riep hoe geweldig zijn papier wel niet was, en hoe mooi het was. Iemand vroeg hoe het heette. Aluminium dacht na. Na al die moeite mocht hij trots zijn op zijn vondst. “Ik noem het aluminium folie.”