De wereld is het eeuwig wisselend
schuim, dat drijft
op het oppervlak
van een zee van stilte.
Bomen zijn aardes eindeloze pogingen
te spreken tot de luisterende hemel.
Wanneer vrede
haar vuilnis gaat opruimen
wordt zij storm.
Dagen zijn kleurige zeepbellen
drijvend op het oppervlak
van de bodemloze nacht.
De geboorte
leidt uit het mysterie van de nacht
tot het grotere mysterie van de dag.
Blozend
van de gloed van de zonsondergang
lijkt de aarde een rijpe vrucht,
klaar om geoogst te worden bij nacht.
De nevel weeft zijn net
rondom de morgen,
neemt hem gevangen
en maakt hem blind.
De roos is zeer veel meer dan een
blozende verontschuldiging voor de
doorns.
De verwelkte bloem zucht
dat de lente voor altijd heen is.
Mijn laatste groet is voor hen,
die mij in mijn volmaaktheid kenden
en mij liefhadden.
greetz plato
-liam-
|