Liefste,
toen ik je zag, de eerste keer, kon ik weinig anders dan lieflijk lachen. Alsof alle woorden mij ontnomen waren. Sprakeloos, misschien van schaamte voor mezelf, misschien omdat jij me aansprak. Ik weet niet wat me overkwam, hoe ik me moest gedragen, wat ik moest denken. Jij bent zo geweldig mooi. Ik voelde mij, toen ik je aankeek, een beetje blij van binnen. het leek of mijn darmen in het geniep vluchtig een rondje draaide.
Maar jij, met al je pracht, vertrok godverdomme geen enkele spier. Alsof ik lucht voor je was. Het deed me pijn. Ik wil je niet beledigen maar jouw asociale gedrag raakte mij, tot in het allerdiepste van mijn ziel. Ik ben naar huis gerend, heb nog een keer omgekeken op de hoek van de straat, maar ben toch doorgerend. Thuis ben ik op de vloer gevallen en heb daar verdomme drie dagen huilend gelegen. Ik ben verliefd op jou, smoorverliefd in alle eenzaamheid.
Later hoorde ik, van de groenteboer, dat je volledig gedrogeerd was. Ze hadden je volgespoten. Ze zeiden dat het was om je uiterlijk te bewaren, je mooier te laten lijken dan je bent en ze maakten je wijs dat je dan niet opgevreten werd, van binnen. Het spijt me lieverd, misschien hadden ze gelijk; je bent wonderbaarlijk mooi. Toch denk ik dat ze het recht niet hadden om je jouw vrijheid te ontnemen. Deze wereld is zo vreselijk oneerlijk.
Nu lig je daar op mijn tafel. Ik word er eerlijk gezegd een klein beetje opgewonden van. Je ziet er uit om op te vreten, dat ben je ook. Vanavond, mijn liefste, is onze avond. De avond waarop wij voor eeuwig versmolten zullen raken.
Ik vreet je op, komkommer. Genot voor 92 cent.
Je liefste.
|