Soms zeg ik eerder dingen dan ik denk, en dat kan raar overkomen op mensen die mij niet echt goed kennen. De mensen die dat wel doen, weten uiteindelijk wel wat ik bedoel.
Maar het is ook niet zo dat ik mijn hele levensverhaal aan iedereen z'n neus ga hangen. Sommige dingen blijven toch persoonlijk, en die hou ik mooi voor mezelf.
Ik ben stil als ik tussen een groep mensen zit, die ik niet goed ken, en waarvan ik denk dat ze mij niet echt mogen. Ze kijken me dan argwanend aan.
Daar heb ik zoveel schijt aan, omdat ik weet dat de mensen die mij echt mogen, mij wel begrijpen hoe ik ben, gewoonweg omdat het komt dat ik die mensen al wat langer ken en dezelfde ervaringen mee heb gedeeld.
Van sommige vrienden in het verleden had ik niet verwacht nooit meer contact mee te hebben, van anderen weer wel. De mensen die ik toen echt mocht, daarvan moet ik nog steeds de reden vinden waarom ik daar geen contact meer mee heb. Misschien ligt het aan mij, misschien aan hun. Of gewoon een kwestie van een fase in je leven.
Moraal van het verhaal: Gewoon jezelf blijven, mensen moeten je maar nemen zoals je bent. Zo niet, dan horen die mensen gewoon niet bij elkaar.
En daarmee bedoel ik niet dat ik mensen in een hokje wil plaatsen, want verschil moet er wezen. De een kan gewoon beter met elkaar opschieten dan de ander.
Dat ligt gewoon aan de verschillen in het karakter.
|