Tis geen column van mij, maar tis een 'column' van Midas Dekkers uit het programma Nieuwslicht van afgelopen zaterdag. En ja, ik was zo gek om de herhaling op te nemen en om dat helemaal over te schrijven...
Niet dat ik het specifiek met jullie wil delen, maar het past hier in het columnhok wel mooi.
==============================================
Poezen zijn te benijden. Want poezen nemen nooit afscheid. Ze komen je soms begroeten met hun staart omhoog en bovenaan een klein knikje er in en ze geven je een kopje. Maar van de poezen die zomaar uit mijn leven zijn verdwenen, herinner ik mij niets wat op afscheid leek. Niet nog een kopje voordat het gat van de deur wordt betreden of een laatste miauwtje. Poezen vieren graag 5 mei, maar van 4 mei willen ze niks weten.
Afscheid nemen is dus echt iets voor de mens, en dan vooral het nemen van afscheid van de doden. Behalve die ene, die belangrijkste dode... jezelf. Want u en ik, wij zijn doder dan wij denken. Mijn haren zijn dood, mijn snor is dood, alles wat u aan mij ziet, is dood. U zit dus naar een dooie te kijken. En ook in mij zijn allerlei organen aan het sterven.
Cellen, weefsels, organen die verdwijnen. Van de Midas Dekkers uit het jaar 2000 is nu al nauwelijks meer iets over. Het enige wat resteert, dat zijn de hersenen. Da's het enige wat niet vervangen wordt en gelukkig zit daarin het geheugen wat mij eraan herinnert hoe ik ooit was. Op mijn leeftijd ben je dus eigenlijk de herinnering aan jezelf. Totdat je zelf dood gaat, want dan wordt je begraven en dan moet je hopen dat iemand anders zich jou herinnerd. En dat noemen wij dodenherdenking.
Van de week was dat weer aan de orde en ik keek mijn ogen weer uit. Vol verbazing, want daar stonden ze weer. De mannen met de glimmende knopen en de medailles en de violandes en de hoera-petten, met geweren nota bene in hun handen. Wij staan alweer klaar voor de volgende oorlog. De bommen, de granaten, de duikboten en de vliegtuigen, ze staan allemaal klaar voor wereldoorlog 3, behalve 1 ding...
Ik heb gekeken in de Nieuwe Nota Ruimte van minister Dekker, maar nergens in die nota staat een stukje Nederland gereserveerd om straks de doden van wereldoorlog 3 te gaan begraven en te gedenken. Zouden we daar niet het Groene Hart voor moeten bewaren? Of is dat inmiddels een beetje te klein geworden?