Af en toe heb ik ook weleens van die momenten.
Dan zit ik met iets .. maar eigenlijk kan ik er met niemand over praten en vind ik dat ik het echt zelf uit moet zoeken.
Gister bijvoorbeeld. Ik had diplomauitreiking. Dat betekent het einde van alles. Van je opleiding, van je vertrouwde school, de klas waar je 3 jaar bij in hebt gezeten en van alles en nog wat mee hebt meegemaakt, zelfde geldt voor je mentor.
En daar moest ik gister dus 'ineens' afsstand van doen. En daar ben ik al zo'n held in.. van afstand nemen
Toen ik eenmaal afscheid van iedereen nam daaro, kreeg ik van verschilende mensen een knuffel en een bemoedigend klopje...ik moest echt vechten tegen me tranen.. jah op dat soort momenten kan ik heel emotioneel worden.
In de auto terug naar huis vonden me pa en zijn vriendin me verdacht stil.. maar ik zat vol met gevoelens en emoties. Eenmaal in bed gisteravond barstte ik in tranen uit.. nu is het gevoel wat lichter geworden gelukkig.
Maar dit was een voorbeeld van iets dat ik voel.. maar dat ik niet zomaar aan iemand kan vertellen.. omdat het iets van mezelf is en dat eigenlijk alleen ik in me eentje kan verwerken.