gewoon ff me hart luchten

ik denk dat zo'n beetje iedereen hier wel weet dat ik iets aan mn voeten heb. ik verwacht daarom ook niet dat dit gelezen word. maar ik wil het gewoon kwijt. het zit me zo verdomd hoog dat zodra iemand er thuis wat over zegt of verteld ik spontaan in huilen uitbarst. ik voel me echt onwijs klote en probeer te blijven lachen maar dat wil niet zo goed meer lukken...ik heb hierbij ook foto's geplaats van mezelf om het iets duidelijker te maken.vraag me niet waarom ik voel me dr fijn bij.

het is begonnen toen ik geboren werd met een dwangstand in mn benen.

je knieen staan dan naar buiten en je voeten draaien naar binnen. om dit weer goed te zetten word je geopereerd. bij mij is dat niet gebeurd en we weten eigenlijk nu nog steeds niet waarom. het had wel moeten gebeuren dan had ik nu niet in deze shit gezeten. ik werd na 2 maanden in het gips gezet met bijde benen voor de komende 6 weken.


dit zou dan me benen in een normale positie zetten. en als ik dan wat ouder zou worden zou ik speciale schoenen krijgen met een beugel dr tussen. die heb ik ook nog gehad.

nou na een 2 jaar mocht ik dan eindelijk weer wat normalere schoenen aan om de zoveel uur en in die schoenen zaten steunzolen. ik moest elke maand naar het ziekenhuis om te kijken of me benen goed groeide en in de goede stand bleven staan. op me tiende zei de dokter dat hij dacht dat het zo wel bleef (is die man gek ofzo je groeit nog hardstikke veel) en zei dat ik niet meer hoefde te komen. ik moest om de 2 jaar nieuwe zooltjes gaan halen en dat was het wel zo'n beetje.

ik zat op heel wat sporten en alles ging echt heel erg goed. ik deed steeds vaker die zolen af en bijv met korfbal speelde ik in meerdere teams. toen ik 12 was kreeg ik weer last zo af en toe kon ik niet meer lopen van de pijn omdat ik dan teveel gedaan had dacht ik...naar de stad gaan is niet te veel dat moet gewoon kunnen. dus gingen we naar de huisarts die is doorverwees naar een podoloog. een man gespecialiseerd in voeten. hij heeft me voeten niet aangeraakt maar concludeerde dat ik maar met de zwaarste bergschoenen moest gaan lopen die dr waren (leuk leuk als je naar de 1ste gaat) en opnieuw weer zolen. ook zei hij dat ik tussen nu en 10 jaar in een rolstoel zou belanden (12-22). en ik mocht niet meer sporten. een keiharde klap want ik leefde zo ongeveer voor dat. het werd zomer en ik liep met die schoenen, we gingen terug om te vragen of ik misschien andere schoenen mocht.
dat mocht niet hij zei dat ik er maar gaatjes in moest boren voor de ventilatie. maar zo koppig als ik ben heb ik lekker de hele zomer op slippers gelopen.
tog vonden me oudesr het vreemd en vroegen bij de huisarts om een second opinion(ofzo). we moesten naar het sophia kinderziekenhuis hier in rotterdam waar de liefste belg van alle belgen werkte. de man vertelde me dat ik me schoenen in de fik mocht steken en nog diezelfde avond weer mocht gaan trainen. wel die zooltjes nog gebruiken want die waren goed ivm met me verleden. hij concludeerde dat ik gewoon groei pijnen had

ik ging weer spelen en ben weer naar het hoogste team geklommen waar ik echt ontzettend trots op was. dan de zomer van 2001. ik had een toernooi van korfbal. ik speelde mee met 2 teams en had de volgende dag nog een toernooi. in 2 dagen zou ik dus bij elkaar rond de 30 wedstrijden spelen. op het eerste toernooi we hadden nog iets van 3 wedstrijden rte gaan ofzo. sprong er een meisje op me binnenkant voet. binnen no time was me voet 2 maal zo dik paars en blauw.
hup tanden op elkaar dacht ik en gewoon door gaan. na de wedstrijd naar de ehbo gegaan die dr een verband om had gelegt en benadrukte dat ik niet meer mocht spelen. dat heb ik dus wel gedaan. en de volgende dag ook dat toernooi. bij de laatste wedstrijd kwamen me ouders kijken ik ging dr na tog naar huis. ik ben heel erg door me voet gegaan en het was echt uit met de pret. ik kon geen stap meer zetten.
naar het ziekenhuis gegaan en een week op krukken gelopen. ik vond het wel weer genoeg. me trainer zei dat ik het rustig aan moest doen anders kon ik het tempo van me team na de vakantie niet meer bijhouden. het ging zwaar klote de eerste wedstrijden. ik kon 1 helft spelen en dan moest ik huilend het veld uit. of ik werd dr gewoon uitgehaald. me trainer tilde me gewoon op en liep weg (wat zal die man een pijn in zn rug gehad hebben zeg!). ik moest weer naar de dokter want dit ging zo niet langer. op korfbal hadden ze al gezecht ga fisio aanvragen en koop een brace (een sooprt sok/schoen die je enkel vast zet en steun geeft) nou dat heb ik dus allemaal gedaan en ja het ging weer redelijk.
Ergens zo rond de kerst ging het weer helemaal fout. naar de stad was te veel dat haalde ik niet. een wedstrijd 10/15 minuten en me voet was weer zo dik als wat.
het was goed fout.
weer fisio aangevraagt, maar iederekeer was het weer over dan speelde ik een wedstrijd en dan ging het weer fout. tot nu net voor de vakantie....

na de dag van mn diploma uitrijkuing stapte ik uit mn bed en ik viel op de grond. me voeten konden noiet meer. ik werkte al full time dus 8 uur per dag staan en dat was dus niet echt goed. weer naar de dokter..ja doe maar rustig aan en dat was het wel.

dan op vakantie...ik had ondertussen geen werk meer eb korfbal was afgelopen. ik was op de camping en we gingen naar het strand. voor het strand moet je eerst 15 min het duinpad over...dat heb ik 2 keer gedaan en vanaf toen kan ik niet meer "goed" lopen.
we ginge naar de huisarts en die gaf me een paar krukken om tog de vakantie door te komen, een rolstoel hebben we via via geregelt zodat ik ergens naar toe kon.

sins dien is het volgende gebeurt:

12 juli: 1ste bezoek dokter in ziekenhuis concludeerde dat me bottenstand niet goed is, dr moeten foto's op afspraak gemaakt worden anders weet ze niet waar ze over praat. de afspraak is eind augustes want ze gaat op vakantie.

27 juli:brief ziekenhuis de afspraak word verzet naar eind september omdat de dokter zomaar weg is gegaan uit het ziekenhuis foto's moeten nog steeds gemaakt worden.

begin aug.: dokter vragen om vervroeging afspraak niet gelukt.pijnstillers en krukken worsd de oplossing.

week geleden: afspraak podotherapeute ze denkt dat de aanhechtingen van mn spieren niet goed zijn en ontstoken en geiriteerd ik ben uniek zoiets heeft ze nog nooit bij een 16jarig meisje gezien. ze denkt dat dr ook nog meer is alleen kan ze dat niet zo zien. ik krijg weer zooltjes en ze raad weer fisio aan. je kan me voet niet aanraken maar oke

woensdag: zooltjes gekregen na 5 min met die dingen ga ik al huilen zo'n pijn doen die dingen.

donderdag: alle ziekenhuizen in de omgeving opgebelt hoelang de wachtlijsten zijn me ouders willen dat ik eerder behandelt word. 1 ziekenhuis zegt laat de huisarts bellen u heeft dan volgende week een afspraak

vrijdag: naar de dokter die denkt dat dr iets anders is geen idee maar je moet dan 20 dagen aant infuus en dan is het weg. maar goed me ma verteld van dat ziekenhuis maar belt het ziekenhuis waar ik nu onder behandeling ben. hij legt de situatie uit en ik mag a.s maandag komen

ik zou eigenlijk blij moeten zijn want dit is best frustrerend maar ik ben niet blij ik ben ongelovelijk bang. waarom heb ik dit? iedereen weet dat ik als de dood dr voor ben? tog zal ik me dr doorheen moeten gaan slaan. ik slaap snachts niet tot nouwelijks en als iks laap word ik wakker door pijn die heviger word of krampen.
ik doe alsof ik heel erg vrolijk ben, en dat ik er niet over na denk. en ik probeer op me teen te lopen maar de pijn word bijna ondragelijk. niet zeuren gewoon doen zegt dr dan zon stemmetje en dan strompel ikw eer naar de wc ofzo. allemaal fout want zo word het misschien alleenmaar erger...
ik ben gewoon super koppig en eigenwijs. en dr staat een smile van oor tot oor op me gezicht...pfff ik wetehet gewoon niet meer. me ma gaat dr zwaar aan onderdoor die huilt elke dag omdat ze ziet dat het wel pijn doet.
eergister ben ik helemaal ingestort ik kon het gewoon niet meer ophouden. ik zakte als een pudding in elkaar en bleef maar huilen. hoewel ik eigenlijk dat niet wil want als ze zien dat het pijn doet en ik me dr door klote voel..dan doen hun dat ook....