Stukje over als het uitgaat.

Ja, ik ben een beetje in een schrijf bui vandaag, en word een beetje geinspireerd door een vriendin van me over dit onderwerp. Nouhja, geinspireerd, geconfronteerd meer.
Marina is overigens mn ex waar ik 2 jaar mee heb gehad, is nu al een paar jaar uit trouwens.

Ik weet neit of het hier de goeie plaats hiervoor is, maarja. Boeiend




Als iets uitgaat, dan is het raar.
Bij mij en marina ook. Het laatste half jaar is het een paar keer uit geweest, 5 keer ofzo.
En 5 keer kwam het weer goed, dan was het weer even leuk, daarna ging het weer kut en kwamen de twijfels weer. Het was zo normaal. Je had altijd wel iemand om te knuffelen. Maar werd ik er gelukkig van? Volgens mij niet, ja, even, als je elkaar weer ziet als het uit is. Dan is er die grote drang om gewoon je ogen te sluiten, alles te vergeten en denken dat het weer word zoals het ooit was. Het kwam nooit. Een paar dagen ging het goed, een paar dagen later was het weer kut zoals altijd. Waren het weer de twijfels, de irritaties, de zo standaard geworden dingen die de overhand kregen.

Het blijft raar. Ik zie het ook bij haar. Ik snap dr precies. Ik snap hem ook. Het blijft een keuze. De makkelijke weg is terug gaan, hopen dat eht weer word zoals het was. Als het zo zou zijn zou het mooi zijn en een goeie keuze. Maar hoe vaak is dat wel niet geprobeerd? Hoe vaak kwam je er uiteindelijk achter dat het weer precies hetzelfde was? Vaak zat.

De moeilijke keuze is niet teruggaan. Dat is lastig. Vooral omdat je er altijd iemand mee zal kwetsen. Maar gebeurd dat niet altijd als het uitgaat? Is dat niet altijd het probleem van een relatie die op zn eind loopt?

De keuze zal nooit makkelijk zijn. Je kan nooit zeggen wat de juiste keuzen is op het moment zelf, dat komt een paar weken cq maanden later.

Het blijft moeilijk. Ik vraag het me af. Ik weet het niet. Ik wil het misschien ook niet weten. We zullen zien.