Vriendschappen die verwateren.

[thali]

Speciaal voor tyskie in het kader van mftopics die hier thuishoren .

Ik ga fictieve namen gebruiken om het makkelijker te maken voor jullie. En voor mij wat veiliger.


In het derde middelbaar hadden we een fantastische klas, alleen voelde ik me er niet goed in. Noem het een soort identiteitscrisis, ik was ontzettend onzeker over mezelf zowel op innerlijk als uiterlijk vlak als op gebied van prestaties en contacten. Omdat de twee klassen samen werden gesmeten kreeg ik een goed contact met Geraldien. Zij was zowat de eerste persoon die ik volledig vertrouwde en zij zorgde ervoor dat ik me wat beter in mijn vel ging voelen. Ik keek echt op naar haar. Als iemand me op dat moment zou hebben voorgesteld om te wisselen met haar, zou ik het misschien meteen gedaan hebben.

In het vierde middelbaar werden onze banden met Therèse beter. Je kon ons makkelijk drie handen op één buik noemen. Totdat Therèse en Theofiel, een kerel die ik al langer kende en waarmee ik dan ongeveer vier jaar in de klas zat, een koppel werden. In het begin klikte alles nog heel goed, maar Geraldien ging zich aan Therèse en Theofiel ergeren en de drie handen werden er tweeënhalf. Ik werd het enige verbindingsstuk tussen Therèse en Geraldien. Met Therèse en Theofiel heb ik nu nog steeds heel goede contacten.

Rond die tijd leerde Geraldien Gerard, een vriend van Theofiel, kennen. Ze werd verliefd en het bleek wederzijds te zijn. Omdat ze op liefdesvlak nog niet veel geluk had gehad, overtuigde ik haar om er volledig voor te gaan. En daar is het fout gelopen. Geraldien ging er inderdaad volledig voor. Al haar tijd ging naar Gerard of naar mensen met wie ik (wij) het niet goed konden vinden. In het begin had ik er heel wat moeite mee dat ze me zo plots liet vallen. Was ik plots niet goed genoeg meer?

Veel maakte het niet uit, want in het vijfde middelbaar gingen we allemaal onze eigen weg op. Zij koos een richting waarmee ik nooit samen zou zitten en onze contacten verdwenen volledig. Gesprekken gingen óf over Gerard óf ze brak de mensen met wie ik het goed kon vinden volledig af; msn-gesprekken beperkten zich tot de vraag "hoe ist?"

Ik had me er al lang bij neergelegd dat ze me had laten vallen als een baksteen. Mensen veranderen en dat kan vriendschappen, hoe sterk ook, vernietigen. Maar eind maart kreeg ik een brief van haar waarin ze beschrijft hoe jammerlijk ze het vindt dat we geen tijd meer maken voor elkaar en dit en dat. En dat ze soms wou dat ze mij was.
Enkele weken geleden belde ze me op met de vraag of ik die avond naar een of ander feest zou gaan. Ik lag toen al de hele week ziek in bed en er was geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om uit te gaan die avond. Ze zei dat ze het kort ging houden omdat ze niet graag meer telefoneerde. Ze was heel wat "geslotener" geworden omdat ze blijkbaar geen vrienden meer heeft. Ze had wel de mensen in haar klas en mensen met wie ze kampen geeft, maar dat was anders. Geen vertrouwensband; geen mensen die 24/7 er voor je zijn.

Ik vond het gek dat ze uitgerekend mij belde. Ik heb een heel zware periode achter de rug (waar ze zich bewust van was) en zij had mij tenslotte laten vallen als een baksteen indertijd. Het zou me niet verbaasd hebben moest ze me hebben zwart zitten maken tegenover haar "nieuwe" vrienden.

Ik weet niet echt wat ik doen moet. Enerzijds heb ik zoiets van "Jij hebt mij indertijd ook mooi voor schut gezet. In de periodes dat ik het meest iemand nodig had, was jij degene bij wie ik nét niet terecht kon.", maar anderzijds hebben we toch zoveel mooie momenten beleefd. Misschien moet ik het bij die momenten houden, maar ik wil haar op een of andere manier niet kwetsen door haar dat duidelijk te maken omdat ze denkt dat het terug zal worden zoals in het begin...

Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Of misschien weten wat ik moet doen/zeggen? Gelijkaardige situaties hebben meegemaakt?