lang dilemma

Kijk, misschien niet helemaal de juiste vraag voor dit forum en ook niet of het hier moet of bij filosofie/psychologie (maar dan hoor ik het graag)

Met levensbeschouwelijke vorming hebben we (als in: mijn klas) een discussie over seksueel misbruik en de ethische kanten daarvan gehad.

Een item waar we niet uit zijn gekomen is dit probleem:

Een meisje is vroeger seksueel misbruikt. Dit heeft jarenlang geduurd en de aard ervan was ernstig tot zeer ernstig (voor wat daar precies onder valt:


Er is een grote variatie in aard en ernst. De volgende indeling is te maken:

Licht: een eenmalig incident van relatief 'onschuldig' karakter zoals betasting van de geslachtsdelen boven of onder de kleding. De dader gebruikt geen dwang, maar het kind ervaart het wel als ongewenst.



Matig: eenmalige of meermalige betasting van de geslachtsdelen onder de kleding of masturbatie in bijzijn van het kind. Het kind is in geringe mate afhankelijk van de dader (bijvoorbeeld een jeugdleider). Die oefent geen lichamelijke dwang uit, maar zet het kind wel onder druk of vraagt het om geheimhouding.



Ernstig: (pogingen tot) penetratie of wederzijdse masturbatie. Het kind is afhankelijk van de dader. Het misbruik houdt minimaal een jaar aan. De dader gebruikt lichamelijke dwang of psychische manipulatie.


Zeer ernstig: meermalig, langdurig seksueel misbruik (penetratie), dat minimaal een jaar aanhoudt. Het kind is afhankelijk van de dader. Die chanteert het kind of gebruikt lichamelijk geweld.

bron http://www.seksueelmisdrijf.nl)

Het meisje heeft hier nooit over gepraat met ouders of andere verantwoordelijken en heeft ook nooit aangifte gedaan.

Toen ze wat ouder was (een jaar of 12) leverde dit problemen op in de vriendenkring waar ze toen deel van uit ging maken, omdat ze terugschrok bij intiem contact als omhelzen, of het bij elkaar slapen na feestjes, dus met vrienden heeft ze het wel gedeeld, omdat het anders ten koste van vriendschappen zou gaan..

Ze is er door dat praten redelijk overheen gekomen en ze reageert normaal op aanrakingen. Het enige waar ze nog problemen mee heeft is verliefdheid en hoe daarmee om te gaan. Dus ze vermijdt het aangaan van relaties zo lang mogelijk.

Uiteindelijk leert ze toch iemand kennen. De vonk slaat over en de twee zijn stapelgek op elkaar. Ze zoenen en knuffelen. Het meisje leert stapje voor stapje daarvan te genieten.

Maar op een gegeven moment wil de jongen graag seks. Het meisje is bang en wil dit absoluut niet. Ze kan natuurlijk zeggen dat ze er nog niet aan toe is, of het de jongen uitleggen. Maar ooit komt ze weer terug op dat punt in de relatie.

Dus dan is nu weigeren en het later toelaten in feite hetzelfde als het nu meteen toelaten, aangezien er toch niets verandert...

Ze wil hem niet kwijt en ze weet dat een gezonde relatie (al probeert hij nog zoveel rekening met haar te houden) niet eeuwen zonder seks kan..

Moet ze dan zich erbij neerleggen en het gewoon doen voor haar vriendje (want zelf gaat ze het toch nooit fijn vinden); hem zijn gang laten gaan en gewoon hopen dat het zo snel mogelijk voorbij is...

Of moet ze halstarrig blijven weigeren omdat ze het vreselijk vind en moet hij zich daar maar bij neerleggen? (ook als het voor altijd zou zijn)



Als klas komen we er niet uit, want we vinden dat iemand nooit iets tegen andermans zin in mag doen. JUIST niet in een relatie... Maar aan de andere kant. Als jongen heb je bepaalde behoeftes. Het meisje zou t gewoon een aantal keer kunnen doen/laten gebeuren om in de behoefte van haar vriendje te voorzien en zelf gewoon aan iets anders proberen te denken (al is het ook niet fijn om een lijk bij je in bed te hebben)

Bovendien is de kans dat ze hem kwijtraakt veel groter als er nooit seks is, want je kan zeggen wat je wilt; men heeft die behoefte gewoon..

Dus wat vinden jullie hiervan?

En graag onderbouwen