Opkropping van frustratie; psychopatische neigingen?

Ik erger me. Ik erger me dood. Aan practisch alles, aan onze (en mijn?) rijkdom, aan onze luxe, aan de onrechtvaardigheid, aan al die rechtse mensen om me heen. Ik erger me aan de onrechtvaardigheid van de bureaucratie. Langzamerhand begin ik ogenschijnlijk milder te worden, maar schijn bedriegt; mijn haat raakt steeds dieper.

Ik denk steeds meer na over wraak. Wraak op de maatschappij, wraam tegen het onrecht. Ik wil godverdomme mijn stem laten horen en schreeuwen kan ik niet.............

Ik begin steeds meer ervan overtuigd te raken dat ik echt iets ga doen. Eigenlijk ben ik er best blij mee, maar het beangstigd me ook, ik bedoel, hoe ver schiet ik hier in door? Ik haat de mensen wel, daar niet van, maar om nou mensen te gaan vermoorden oid vind ik ook weer erg verkeerd.

ZOu dit echt gevaarlijk zijn, of is het gewoon een fantasie die met wat jointjes uit de hand is gelopen? ik weet het, eerlijk waar, niet.