prenatale diagnostiek

Originally posted by LoeLoe
Ik heb er een beetje tegenstrijdige gevoelens bij

Aan de ene kant is het fijn dat je weet dat je weet dat je kind iets ernstigs mankeert. Je kan dan nog altijd bekijken of je in staat bent om zó'n 'soort' kind op te voeden.

Aan de andere kant, het is wel gewoon je kind. Als we die onderzoeken niet hadden, lieten we het hoogstwaarschijnlijk ook komen en dan waren we er misschien ook wel gelukkig mee geweest, ondanks de lasten die zo'n kindje met zich meebrengt.

Vinnet een beetje moeilijk. Kan niet zeggen of ik er voor of tegen ben.

Prenataal onderzoek is op zich goed, maar wat LoeLoe hierboven ook schrijft, is het méér dan alleen de ouders die in het geding zijn. Het is de etische discussie die al verschrikkelijk oud is.

Wanneer leeft een kind? Wanneer mag je spreken van moord in geval van euthenasie oid.?

Daarom kan ik deze vraag ook niet goed beantwoorden, althans een recht door zee mening geven omdat er zoveel maatschappelijke factoren aan vastzitten die gewoon niet allemaal in te calculeren zijn.

Aan de ene kant heb je de ouders die misschien al heel lang een kindje willen, maar dat het steeds niet lukte, aan de andere kant, het is wel nieuw leven wat in de moeder groeit en als je iets levends vermoord, mja, dat kan ik toch ook niet echt goed keuren, maar het kindje in de buik van mammie heeft opzich nog geen bewustzijn, wat één van de voorwaarden voor leven is.

Om dan dat kindje zo'n "schijtleven" te laten leven, nou, dat is natuurlijk ook onwaardig, om nog maar te zwijgen van de belasting die je de ouders oplegt. (Ik weet er wel iets van, want wij hebben in de famillie ook zo'n "kasplantje").

Dus, aan de ene kant, ja, het is iets dat goed is, aan de andere kant, het lokt wel uit. Ik weet echt niet, voor mezelf dan, wat hier nou goed of slecht aan is en of ik ervoor of tegen ben.