Scheiding ouders

Tsja, mijn probleem is niet bepaald zo erg als dat van de meeste anderen hier, en ik weet ook niet waarom ik het nu opschrijf want jullie kunnen er tenslotte ook niets aan verhelpen...
Mijn ouders zijn dus nu bijna een jaar uit elkaar. Toen ik 13 jaar was ongeveer (nu net 17) was het ook net op het randje maar dankzij lange gesprekken (waarin ik veel geholpen heb geloof ik graag) hebben ze toch nog geprobeerd. Het ging dan ook een stukje beter, maar al snel ging het weer slecht. Mei vorig jaar is men vader gewoon weggegaan, maar zei dat hij er gewoon eventjes tussen uit wou zijn, en dat het met de optie was om terug te keren. Op dat moment viel het nog mee... Men moeder probeerde alles om hem terug te krijgen, maarja het was nu eenmaal te laat, zijn besluit stond vast. Rond oktober heeft hij een nieuwe vriendin gekregen en sindsdien is men moeder nogal verbitterd. (Ze had al lang een vermoeden, maar pas in januari is hij ervoor uitgekomen, ook pas dan heeft hij het gezegd tegen mijn broer en ik, terwijl hij er al 2 keer mee op reis was geweest! Ik vertel het verhaal vooral van m'n moeder haar kant, maar dat is ook omdat ik er nu al bijna een jaar mee samenwoon, en mijn vader zie ik nu niet meer zoveel. Ik begrijp men vader ook wel, het ging echt niet meer (daar ben ik van overtuigd) maar ik vind toch dat hij iets langer mocht gewacht hebben om een nieuwe relatie te beginnen)
Nuja, vanaf dan is het echt slecht beginnen gaan. Mijn moeder haat alles aan hem. Ze gelooft niets van wat hij zegt en elke keer hij met een voorstel aankomt (soms redelijk, soms ook onredelijk) accepteert ze het totaal niet en ze voelt zich bedrogen. Mijn broer en ik zijn daar volledig het slachtoffer van. Als we goede dingen zeggen over haar is het goed, maar als we dan iets zeggen dat we van ons vader gehoord hebben (ook al is het maar het kleinste detail) keert ze zich direct tegen ons.
Ik was enkele maanden geleden bijna in een depressie gesukkeld (of toch iets dat erop gelijkt, I don't know) maar was er dan weer bovenop geraakt.
Deze paasvakantie heeft ze mijn vader gedagvaard voor vanalles en nog wa... Ze ging eerst voor een minnelijke schikken gaan zei ze, en ik was ongelooflijk opgelucht (5jaar in de tweestrijd zitten kan ik echt niet meer aan en miljoenen kosten hebben (5000BEF per uur voor 1 advocaat) is ook niet niets). Dan heb ik haar ook gezegd dat ik het niet zie zitten om die rechtzaak door te maken. Nu zegt ze dat ze niet kan voor minnelijke schikking gaan want dat men vader toch weer onredelijke dingen zal voorstellen en dat als ik het wou, dat ik mocht vertrekken . Dat ze dat nie erg zou vinden, want dat ze haar niet zou laten manipuleren en dus ook niet door haar kinderen.
Jullie kennen me niet, maar ik ben dus een heeel gevoelige jongen. Ik heb in al die jaren nog geen enkele keer (toch niet dat ik me kan herinneren) gehad dat ook maar 1 van mijn ouders boos waren op me. Nu krijg ik zo'n dingen te horen dat ik mag vertrekken enzo.
Er valt echt niet te praten met men moeder... Gewoon praten zoveel je maar wilt, maar over vader of scheiding ofzo, gaat dat echt niet. Ik en men broer hebben het al duizend keren geprobeerd. Ook haar een poosje gerust laten helpt niet, want zoiezo gaat het er vroeger of later weer over. Ze keer zich tegen iedereen die niet ja knikt. De psychologe heeft 1 keer gezegd 'Maar je hebt toch ook goede tijden gehad met hem?' en sindsdien is ze niet meer gegaan.
Nuja, ik verwacht niet dat jullie me hierbij kunnen helpen, maar misschien kunnen er nog nuttige antwoorden uitkomen... Ahja, sorry dat ik jullie zoveel laat lezen... Toch bedankt om al die moeite te doen om dit te lezen...

Edit: Kheb nu juist gezegd 'Ga aub voor de minnelijke schikking, want 4 jaar zo'n tweestrijd kan ik niet aan. Je bent ook altijd boos als we iets over papa zeggen...'
Haar antwoord was gewoon: 'Ga dan 4 jaar bij je pa gaan wonen hé. 't Kan me nie schelen, kga me nimeer laten doen enz...'