mijn onzekerheid faalangst zelfvertrouwen enzo....

ik weet niet waarom ik dit ga schrijven, maar waarschijnlijk gewoon omdat ik het kwijt wil ik word helemaal gek anders.


toen ik geboren werd werd ik verkeerd geboren in dwangstand met klompvoetjes dit betekend X benen en je voeten die raar staan. niet volgens het ideale beeld van ouders dus. ik moest een paar weken in het gips om die stand recht te krijgen en kreeg ook speciale schoenen. van mn kinder tijd weet ik niet echt veel meer. ik weet wel dat mn moeder best veel met me prongste omdat ik ene leuke vrolijk lief kind was wat iedereen zn hart brak.(positief dan) ik lachte werkelijk waar altijd en was ook vrij druk.

mn moeder was altijd best vrij snel boos of sjaggo nou ja als je een vrij druk kind heb en een zoontje met een hazenlip brengt dat de nodige spanningen mee ik begreep het allemaal wel. ons gezinnetje was ook wel gewoon net zoals ieder ander. maar dat veranderde rond mn 10e viel het me op dat ik altijd conmentaar kreeg op wat ik deed. ik werd altijd naar beneden gehaalt en niets was goed. ik dacht dat ik dr wel mee kon leven. maar dat vrolijke meisje dat werd ik steeds minder. ik was niet meer spontaan maarjuist heel erg verlegen. dat afkraken bleef en omdat ik maar bleef volhouden dat ik niets kon kreeg ik daarbij ook eens een super minderwaardigheids couplex. ik kraakte mezelf volledig af en niets deed ik (volgens mezelf) goed. het werd steeds erger en erger totdat ik zelfs boos werd als ik een complimentje kreeg. Daardoor ding me zelfvertrouwen helemaal weg en werd als maar verlegen-er. op straat liep ik met mn hoofd naar beneden zodat anderen me niet zagen want ik was lelijk. ik ging me dr ook naar gedragen verstopte me voor alles en was bang voor confrontaties met anderen.

toen in de eerste kreeg ik vrienden ikw as blij mn zelfvertrouwen werd weer wat meer.maar het bleef in mn hoofd spoken ik ben dik in ben lelijk ik kan niets ze hebben tog niets aan me....



ik schrijf dit allemaal in de verledentijd maar sommige die mij kennen weten dat dit nog steeds zo is. ik ben overal bang voor bang voor krietiek bang voor mensen bang voor mezelf...

het word vervelend en ik ga me dr aan storen ik wil dr vanaf! maar het lukt me niet als ik in de speiegel kijk lukt het me niet goed over mezelf te denken. ik ben in de horeca gaan werken omdat je dan met mensen ga werken maarhet gaat niet ik stotter en sla dicht en ik kan 2 dagen van te voor al niet meer slapen ik ga dr dus ontslag nemen het lukt me gewoon niet. met vriendjes maak ik het uit omdat ik vind datzebeterals mij kunnen krijgen ik ben tog een lelijk dik vies mormel.me nieuwe school ik ga het proberen maar het zal me vast niet lukken

ik werd forumbaas het eerste wat ik dachtdat kan ik niet en wat als..... ik heb het tog gedaan en bijv de krietiek is me onwijs meegevallen tnx daarvoor. maar tog zit ik met dit ik kan het niet meer en het lukt me ook niet. altijd lachen altijd druk maar binnen in ben ik zo bang geen uitdageing doe ik meer aan durf ik kan het gewoon niet...

aangezien mijn verleden zullen sommige zoiets hebben van klopt dit wel, ik heb belooft een nieuwe start te maken en dus bij deze...elk woord klopt tnx!

[LoeLoe]

Hmmz een deel van je verhaal snap ik. Voor andere mensen een ander beeld zijn dan wat eigenlijk bij jou vanbinnen afspeelt.

Ik ben niet zozeer 'gekleineerd' door me ouders, als ik het zo mag formuleren. Maar vooral mijn moeder had (en heeft nog steeds) moeite om haar handen thuis te houden. Ik zal niet alles in detail vertellen. Maar de keren dat ik op de grond zat te janken van de pijn en vervolgens weer omhoog werd gehaald doordat ze aan me haren trok (ik heb lange haren) zijn ontelbaar. En dat soort dingen nog meer.

Dan wordt je ook bang van andere mensen weet je..je hebt echt zoiets van: Doe ik het nog wel goed, kan ik het eigenlijk wel? Ga je jezelf als een nietsnut zien terwijl je voor veel anderen toch een geschenk uit de hemel bent.

Ik kan niks anders zeggen dan: Meis ook met jou komt het wel goed..da's bij mij (op dit moment wat minder maar okeej) ook zo gegaan ennuhm..jah ik kan niet zeggen van: Vergeet het verleden, want dat vergeet je niet meer..maar je zal er ooit nog wel overheen komen.

Dat minderwaardigheidscomplex moet afgebouwd worden en je moet (hoe dom het ook klinkt) van jezelf gaan houden, want jij als mens hebt ook het recht om hier een deel van de wereld te zijn, al is het maar een heel klein deeltje. Hopelijk groei je er een beetje overheen, vergeet je die nare dingen die vroeger zijn gebeurd..dan komt het wel goed En je hebt me msn en me nummer, duz als er iets mocht zijn..je weet het Kop op.

kheb nix toe te voegen aan LoeLoe...

Originally posted by LoeLoe
Hmmz een deel van je verhaal snap ik. Voor andere mensen een ander beeld zijn dan wat eigenlijk bij jou vanbinnen afspeelt.

juist een soort van masker ofzo zodat ze niet mekren met wat voor angesten ik leef

Ik ben niet zozeer 'gekleineerd' door me ouders, als ik het zo mag formuleren. (dat mag hoor) Maar vooral mijn moeder had (en heeft nog steeds) moeite om haar handen thuis te houden. Ik zal niet alles in detail vertellen. Maar de keren dat ik op de grond zat te janken van de pijn en vervolgens weer omhoog werd gehaald doordat ze aan me haren trok (ik heb lange haren) zijn ontelbaar. En dat soort dingen nog meer.


(dat ben ik juist niet nooit geslagen altijd met woorden en dat makat een hoop kapot)

Dan wordt je ook bang van andere mensen weet je..je hebt echt zoiets van: Doe ik het nog wel goed, kan ik het eigenlijk wel?
'

(ja idd dat denk ik heel vaak maar het gekke is dat als ik dat denk word het altijd negatief ondanks dat mensen zullen zeggen dat ik het wel goed doe ofzo)

Ga je jezelf als een nietsnut zien terwijl je voor veel anderen toch een geschenk uit de hemel bent.

( nou dat ben ik dus duidelijk niet maar oke)

Ik kan niks anders zeggen dan: Meis ook met jou komt het wel goed..da's bij mij (op dit moment wat minder maar okeej) ook zo gegaan

(wie zecht dat dat helzelfde gaat oke ik hoop het maar op het moment zie ik het erg somber in ik kan het gewoon niet)

ennuhm..jah ik kan niet zeggen van: Vergeet het verleden, want dat vergeet je niet meer..maar je zal er ooit nog wel overheen komen.
( mjah dat zal best wel maar het is meer mn eigen schuld ik ben het gana geloven en mezelf dat aan het wijs maken dat het ook echt zo is)

Dat minderwaardigheidscomplex moet afgebouwd worden en je moet (hoe dom het ook klinkt) van jezelf gaan houden, want jij als mens hebt ook het recht om hier een deel van de wereld te zijn, al is het maar een heel klein deeltje.

(een ander gata voor ene heeft meer recht vind ik ik weet niet hoe ik het zeggen moet het is verdomd moeilijk snapje je....)

Hopelijk groei je er een beetje overheen, vergeet je die nare dingen die vroeger zijn gebeurd..dan komt het wel goed En je hebt me msn en me nummer, duz als er iets mocht zijn..je weet het Kop op

( jah ik weet je te vindne )


het zijn van die kleine dingen ook vaak het voorlezen in de klas dat is al te veel ik ga echt janken dan ik kan het gewoon niet nietsnut first class dus.,.....

hoi,

ik kan me zelf heel goed in je verhaal vinden,
ik ben en wordt ook nog dag in dag uit gekleineerd door mn ouders.
mijn zelfvertrouwen is 0,0 en ik durf echt nix meer.
ik was ook vroeger een vrolijk kind maar het is als een plum pudding in elkaar gezakt.
wat me opviel aan je verhaal is dat je met je hoofd naar benden loopt op straat, dat doe ik ook
ik ben zelf heel veel vriendinnen kwijt geraakt doordat ik bv nooit mee uitging.
ik kon het gewoon niet ik had het idee dat iedereen naar me ging staren en ik werd al gek bij de gedachten dat ik een druk cafe binnen moest.

ik hoop dat er een paar goede oplossingen worden gepost want ik ben er zelf ook er benieuwd naar.
verder wens ik je heel veel suc-6

Lieve Mandy,

Je weet hoe ik erover denk...... heel veel liefs en sterkte nogmaals !

-xx- An

[Little Angel]

Ik heb er eigenlijk niks meer aan ote te voegen behalve dat je wel op moet letten dat je je onzekerheid niet laat uitgroeien tot agressie. Wat ik bedoel is dat je door je onzekerheid niet anders mensen moet gaan kleineren, ze afzeiken en dat soort dingen. Je moet gewoon weer het vrolijke meisje worden dat je vroeger was!!!!
Heel veel sterkte!!

Ik heb persoonlijk wel zelfvertrouwen, maar dat is ontzettend fragiel. Bij het minste of geringste stort het in elkaar en wil ik een aantal dagen lang ab-so-luut niemand zien. Vandaag ook weer: mondeling Nederlands. Ik was al flink bang gemaakt met de cijfers van alle anderen -ik was een van de laatsten-. Tot op een minuut voor tijd was er niks aan de hand. Toen ik binnen moest komen, BENG, ontzettend zenuwachtig. En ja hoor, een black-out. Ik wist dus niks meer en voor een mondeling is dat funest! Ergo: een 5 en een zelfvertrouwen ver onder het absolute nulpunt. Voor dat dat zelfvertrouwen een beetje is hersteld, zitten we al flink ver in mei/juni. het nadeel is dus dat ik bij mijn examens me geen enkele mislukking kan veroorloven, anders wordt mijn zelfvertrouwen nog minder en gaat het nog meer mis.

Nee, een gebrek aan zelvertrouwen zuigt!

hoi,

Als ik dit lees weet ik dat het met mij heel erg meevalt en dat ik erg veel geluk heb... Maar ik ben zelf een meisje met weinig zelfvertrouwen en hoe het komt weet ik niet zo goed.. Mijn thuissituatie is goed (gezelllig, kan goed met m;n ouders overweg enz) heb best veel vriendinnen het gaat goed op school en ik ben niet dik ofzo... Maar toch heb ik weinig zelfvertrouwen en heb het ook nooit gehad...
Op de basisschool ben ik nooit echt populair geweest maar ik had altijd wel vriendinnen. Ik heb wel 1 vriendin gehad die me ongeveer 3x keihard heeft laten vallen en in groep 7 & 8 viel ik er een beetje tussenin. Je had bij ons zo'n populair groepje en de wat mindere populaire kinderen. Die ene vriendin hoorde bij de populaire en omdat ik dus haar vriendin was ging ik met de populaire om, maar ik heb nooit echt bij hun gehoord... Werd vaak buitengesloten enzo. Bij die andere mensen in de klas hoorde ik ook niet waardoor ik er best wel buitenviel. Ik heb me in die tijd echt kut gevoeld en dat is niet egweest voor mijn zelfvertrouwen.
Ik twijfel nu nog steeds heel vaak of mijn vrienden wel mijn vrienden zijn. Als ze bv niks tegen mij zeggen of iets afspreken buiten mij om denk ik gelijk dat ik iets verkeerd heb gedaan...
Ik heb ook nog nooit een serieus vriendje gehad (ben 15 jaar) en heb pas 1x gezoend. Ik ben gewoon veel te verlegen om echt met zo'n jongen te flirten. Mijn vriendinnen zeggen heel vaak tegen me dat ik zo'n knap meisje ben en dat ik gewoon met ze moet flirten en dat ze dan vanzelf voor me vallen, maar ik durf dat gewoon niet.
Maar ach, als ik jullie verhalen lees weet ik dat ik niet moet zeuren..
Veel suc6 allemaal en ik hoop dat het snel beter met jullie gaat