leven met iemand om je heen met een handicap

Mijn broertje is geboren met een lichamelijk en verstandelijke handicap. Neem maar van mij aan dat dat vreselijk is (was). Hij is afgelopen april overleden, maar ik herinner me ons leven met hem nog goed. Het was een zwaar leven, loodzwaar. Vol onbegrip en onduidelijkheid. De dag begon 's morgens al vroeg en die eindigde iedere dag weer laat. En dan je eigen verdriet en dat van je ouders, het onbegrip van andere mensen... Het is heel erg moelijk geweest, maar ik ben toch blij dat we hem zo'n mooi leven hebben kunnen geven, want hij was zielsgelukkig. Met name het probleem dat hij niet kon praten en dingen kon aanwijzen of duidelijk maken was moelijk. Het was niet het allerergste, maar dat maakte het wel extra moelijk.