Column hok

bop: wow tis bijna een betoog
maargoed een andere:...


weet je? waar ik schijtziek van word? Van die collectieve vrolijkheid die er op bepaalde dagen schijnt te moeten heersen. Neem oud en nieuw. Hele straten vol met volmaakte gezinnetjes die in hun voortuin netjes de boel de lucht in staan te jensen, sorry maar daar kan ik met mijn pet niet bij.
Terwijl vaderlief het vuurwerk aansteekt wensen de moeders hun buren, waarmee ze gister nog ruzie hadden over de te hoog gebouwde pergula, een gelukkig nieuwjaar. En de kinderen? Die bekogelen elkaar met rotjes.
Waar gaat dit heen mensen?

De nacht verstrijkt, de gezinnetjes zoeken hun bedden op.
Dan breekt de morgen aan. De straat ziet rood van al het vuurwerk, maar verder is hij leeg. Volkome rust in tegenstelling tot de nacht daarvoor. De dagen verstrijken, de straat blijft rood, en de kat komt lanzaam weer onder de kast vandaan. Hier en daar beginnen de eerste burenruzies weer op te laaien.
Maar de straat blijft rood, en het jaar blijft nieuw