[COLUMN] Idols

Idols

Een hoop blatende schapen en geiten die proberen bekendheid te vergaren door middel van een nog gaarder medium. Tien duizenden jongens en meisjes uit alle lagen van de bevolking die hopen op een beter bestaan, die willens en wetens voor de complete Nederlandse bevolking voor schut staan en zich ook niet generen om op tv een potje janken weg te geven waar je u tegen zegt.
Mensen van hoog en laag kijken dit programma, vandaar dat het nog niet uitgestorven is. Kijkcijfers moeten ergens vandaan komen, doorgaans heeft het te maken met een portie lef en een bijbehorende hoeveelheid geplengde tranen. Lef om toch voor de tv te verschijnen, en voor die afgrijselijke jury, en tranen omdat je toch niet kan zingen, al denk je van wel.

De pretentie dat het mogelijk is om via een programma als Idols een pop idool te worden is natuurlijk belachelijk. Herinnert u zich Jamai nog? Ja, dat ventje dat eerst allemaal veertien-jarige meisjes achter zich aan had hobbelen en nu veertien-jarige jongetjes. Ja, juist, dat jochie met al die brillen. Zit z’n leven lang aan contracten vast en Joost mag weten wat nog niet meer en hij wordt er echt niet beter van, nee, mensen, zijn platen bazen worden er beter van, maar ach, onder ons gezegd en gezwegen, ik geloof er niet meer aan. Mijn geliefde zusje kijkt ook altijd Idols en ik ben dan verplicht om mee te genieten van ondermaats gejank en overmaats gejank, nee, geef mijn portie maar aan Fikkie, ik hou het mooi bij The Beatles!

Mijn inzending, beetje haastwerk hoor