hoor je thuis in de psychiatrie?

Originally posted by ViveLaFète
Mensen zoals leerkrachten , gewone kennissen en kameraden hebben gewoon geen zaken met wat er in me omgaat vind ik.
Maar aan sommige mensen kan ik het gewoon niet vertellen, niet direct omdat ze geen respect meer zouden hebben voor me,
maar eerder omdat ik ze het niet wil aandoen. 1vb , thuis , ik heb me de laatste jaren zogezegd als enige van het gezin sterk gehouden.Er zijn de laatste jaren veel erge dingen gebeurd en
ik was zowat de toeverlaat van mijn moeder , van mijn vader en van mijn broer , terwijl ik zelf constant tussen drie vuren zat en dus mijn eigen moeilijkheden niet kon oplossen omdat ik sterk moest staan wilde ik de andere niet kwetsen...iets van 2 jaar dacht iedereen dus dat ik met al de problemen heel goed overweg kon en een sterk karakter had en zelf dacht ik dat in het begin eigenlijk ook , maar in feite kropte ik al het mijne op maar dat kon ik gewoon niet langer..ik heb dan massas moeilijkheden gehad in school , niet op vlak van resultaten maar van gedrag (enkele keren geschorst geweest , op contracten gestaan,enz..). Zelf wilde ik het ook niet maar het was net of ik al mijn frustraties die ik thuis of bij mijn ma niet kon uitlaten enkel nog in school kon uitlaten. Ik ben zowat de enige persoon nog voor mijn ma die haar heeft blijven steunen sinds ze weg is , en voor mijn pa ben ik ook zowat de enige die hem heeft blijven troosten toen mijn ma weg was..door alles te blijven opkroppen is het binnen in me gewoon nog erger geworden dan voordien maar dat wil ik gewoon niet tonen omdat ik zogezegd 'de sterke' ben , en mijn moeder of vader zouden breken...
Met slapen heb ik nooit echt problemen gehad , wel van zeer realistische nachtmerries dat ik lig te huilen en roepen in bed

btw : ik volg Humane wetenschappen als studierichting , ook psychologie dus

Dat gedoe op school ken ik ook
ik zit momenteel op men vierde middelbare school
ik zit in het vijfde middelbaar moet je weten
en tjah
hoe kwam het altijd, ik wist gewoon altijd wat er gebeurde in het school
wie wat had gedaan en hoe het in elkaar zat
en zelf dierf ik ook wel iets uitsteken
wat in men tweede middelbaar het ergste was
kwam ik gewapend naar school en van die shit
gelukkig heb ik nu door dat dat misschien wat overdreven was
ook gepakt op kruimeldiefstal en blablabla
moest ik bij een schoolspsychiater
met ook vragen over drugs enzo (enkel weed)
en op het eind van het jaar mocht ik van school veranderen
kwam ik in een mega christelijke nonneschool
kan je al voorstellen dat het daar nog moeilijker ging
het laatste jaar had ik elke woensdag strafstudie, soms wel 10 nota's op een week, gedragscontract, studiecontract, en dat allemaal voor kleine dingetjes die eigenlijk niet veel uitmaakte
ik kreeg meestal nota's omdat de school er van uit ging dat je altijd ja moest knikken en ik knikte regelmatig neen
moest ik ook naar psychiater van die school of ik lag buiten
je kan het al raden, ik lag dus buiten, ze gaven me geen kans meer toen ik me zeer druk had gemaakt in pms dat zich niet aan zijn zwijgplicht had gehouden en dingen was gaan rondstrooien op school
dan nog op een stadsschool gezeten, daar me best geamuseerd, maar was krapuulschool, ik was daar redelijk braaf iemand
maar van af gehaald en nu zit ik in nog een ander school

Maar jij praat dan met je ouders toch?
ik weet niet, als zun terecht kunnen met hun problemen bij jouw, moeten ze ook verwachten dat je met jouw problemen terecht wil kunnen bij hen
zo zou ik het toch denken
als je veel met hen praat enzo, dat ze hun diepste durven laten zien
waarom zou jij dat niet durven laten zien
volgens mij verwachten ze niet dat je je zo sterk blijft gedragen hoor...
ik zou al blij zijn moest ik hier thuis met mn ouders deftig kunnen praten
(alhoewel 'blij', ben het nu zo gewoon dus tjah )
ik weet niet of je ouders zouden breken
ik denk dat ze het eerder even hun problemen uit de weg gaan proberen zetten om jouw te helpen?!?
natuurlijk ken jij je ouders wel beter als ik
maar zou het niet werken?