hoor je thuis in de psychiatrie?

ik zit momenteel niet in psychiatrie
ben er een keer zeer kortstondig en gedwongen heengegaan
(ben er drie keer geweest)
nu weet ik van mezelf dat ik eigenlijk wel stof genoeg zou hebben te vertellen tegen die psychiater
denk jij soms van jezelf dat je naar een psychiater moet of misschien zit je er wel bij 1?
wat is je mening over psychiaters?
(eventueel ervaringen enzo als ze niet te persoonlijk zijn...)

[LoeLoe]

Ze helpen je om de boel weer een beetje op een rijtje te krijge...ze helpen je met verwerken en jezelf onder controle te houden.

Ik heb der een tijdje bij gelopen maar nu niet meer want 1) ik had der geen zin meer in 2) ik had der ook geen tijd meer voor

Ik heb twee jaar geleden verplicht met enkele psychologen moeten praten en ik haatte het echt....mij persoonlijk hebben ze me echt niets geholpen..als ik echt wilde praten had ik mijn vrienden daar wel voor...
Ik weet ook dat ik maanden zou kunnen praten over mijn problemen , gedachten , gevoelens...maar dat wil ik gewoon niet en zeker niet tegen een wildvreemde.. Ik draag gewoon een masker naar de buitenwereld toe zodat de meeste mensen
denken dat ik het allemaal wel goed heb , er zijn maar 4 mensen die echt weten hoe het met me gaat en zelfs die personen weten nog lang niet alles. Als ik alles wat op mijn lever ligt zou naar boven halen , zouden ze me zeker wel in een psychiatrie willen steken maar dat zou ik nooit van mijn leven toelaten dus krop ik gewoon alles al drie jaar op om mezelf niet in problemen te werken en de mensen die denken dat het goed gaat met me (vb ouders , vrienden) niet te kwetsen...

Ik ben er wel is geweest maar ik heb nooit zo de behoefte om het aan zo'n iemand te vertellen ik vertel jet liever aan een goede vriendin of vriend dan voel ik me lekkerder, ook al weet die gene dan niet wat hij moet zeggen.
Maar vaak zeg ik ook helemaal niks en los ik het in me eentje op, thats just me...

Ik zit nu al sinds Juni 2003 in Deeltijd Behandeling (Therapie enzo)...In een Psychiatrische Instelling...
Het helpt me wel, maar t is wel heel erg zwaar...
Dáárvoor praatte ik al 4 jaar met allerlei psychologen en psychiaters..Werd van de éne naar de andere gegooid..Maar nu zit ik dus al een lange tijd met dezelfde mensen..

humz, loop nu bij een psychiater.. ze beginnen er nu telkens over op me op te nemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het helpt me nu nog niet echt.. misschien ook omdat ik bijna niet over mijn dingetjes kan praten. 3 jaar geleden ook bij verschillende psychologen gelopen maar hielp allemaal niet. En vroeger toen ik klein was maar dat weet ik nie meer.

Nee,dwangbuis is niets voor mij

Mwa...ben er zobeetje vaste klant, donderdag ga ik in dagbehandeling, moest van school, anders vertellen ze thuis dat ik problemen heb en dat wil ik niet.
Uhm verder ben ik een paar keer opgenomen geweest. En in behandeling geweest. ( van me 2e tot me 5e, toen van me 6e tot me 9e en toen van me 10e tot me 12e en toen ik 13 was tot nu nog steeds) Met telkens een jaar ertussen voor het weer totaal mis gaat.

hmz ikzelf heb nog nooit bij een psychiater gezeten ofzo . Ook eigenlijk nooit echt serieus aan gedacht, want ik ben zo iemand die vindt dat ie zun probleempjes ook zonder hulp zou moeten kunnen oplossen. Verder ook al zou ik t willen, dan zou ik nog niet gaan omdat het voor mijn gevoel onterend is + die lui zijn me veels te duur... zonde van t geld.

Mijn broer loopt trouwens wel bij een psychiater en het helpt m volgens mij wel op zich...

Ow jah, ik wil trouwens wel gaan studeren in de sociologische/psychologische richting

[The6thgate]

ik weet wel zeker van niet

Originally posted by ViveLaFète
Ik heb twee jaar geleden verplicht met enkele psychologen moeten praten en ik haatte het echt....mij persoonlijk hebben ze me echt niets geholpen..als ik echt wilde praten had ik mijn vrienden daar wel voor...
Ik weet ook dat ik maanden zou kunnen praten over mijn problemen , gedachten , gevoelens...maar dat wil ik gewoon niet en zeker niet tegen een wildvreemde.. Ik draag gewoon een masker naar de buitenwereld toe zodat de meeste mensen
denken dat ik het allemaal wel goed heb , er zijn maar 4 mensen die echt weten hoe het met me gaat en zelfs die personen weten nog lang niet alles. Als ik alles wat op mijn lever ligt zou naar boven halen , zouden ze me zeker wel in een psychiatrie willen steken maar dat zou ik nooit van mijn leven toelaten dus krop ik gewoon alles al drie jaar op om mezelf niet in problemen te werken en de mensen die denken dat het goed gaat met me (vb ouders , vrienden) niet te kwetsen...

denk je zelf dat dit een goede manier is?
ben je jezelf dan nog wel als je heel de tijd een masker draagt als je het zo wil noemen?

Originally posted by Desert Rose
Ik zit nu al sinds Juni 2003 in Deeltijd Behandeling (Therapie enzo)...In een Psychiatrische Instelling...
Het helpt me wel, maar t is wel heel erg zwaar...
Dáárvoor praatte ik al 4 jaar met allerlei psychologen en psychiaters..Werd van de éne naar de andere gegooid..Maar nu zit ik dus al een lange tijd met dezelfde mensen..

hoe gaan de mensen van je omgeving er met om?
je zal toch nog wel vrienden hebben buiten die instelling?
hoe namen ze het nieuws op?

Originally posted by annomeisje
Mwa...ben er zobeetje vaste klant, donderdag ga ik in dagbehandeling, moest van school, anders vertellen ze thuis dat ik problemen heb en dat wil ik niet.
Uhm verder ben ik een paar keer opgenomen geweest. En in behandeling geweest. ( van me 2e tot me 5e, toen van me 6e tot me 9e en toen van me 10e tot me 12e en toen ik 13 was tot nu nog steeds) Met telkens een jaar ertussen voor het weer totaal mis gaat.

vind je dat rot dat het moet van je school
trouwens mijn school heeft niet gedreigd met het aan men ouders te vertellen
maar gedreigd met me buiten te gooien
en dat hebben ze dan ook moeten doen

Originally posted by Plankje
hmz ikzelf heb nog nooit bij een psychiater gezeten ofzo . Ook eigenlijk nooit echt serieus aan gedacht, want ik ben zo iemand die vindt dat ie zun probleempjes ook zonder hulp zou moeten kunnen oplossen. Verder ook al zou ik t willen, dan zou ik nog niet gaan omdat het voor mijn gevoel onterend is + die lui zijn me veels te duur... zonde van t geld.

Mijn broer loopt trouwens wel bij een psychiater en het helpt m volgens mij wel op zich...

Ow jah, ik wil trouwens wel gaan studeren in de sociologische/psychologische richting

ik ook best wel
maar dan heb ik deze vraag voor je
je zegt dat je al je probleempjes zelf kan oplossen
mag ik daaruit afleiden dat je geen immense problemen hebt?
ik zou zeggen dat het veel makkelijker is om je in te leven als je deels zelf hebt geërvaard wat het allemaal is
denk je niet dat dat een soort rem gaat zijn dat je deels niet kan begrijpen of niet weet hoe het voelt wat zelfs maar gewoon een depressief iemand voelt?

Originally posted by BlackMystery
denk je zelf dat dit een goede manier is?
ben je jezelf dan nog wel als je heel de tijd een masker draagt als je het zo wil noemen?

Ik weet heel goed dat dit geen goede manier is maar het is het zo doen of geluist zijn...
En mezelf zijn tjah...ik vind dat niemand volledig zichzelf kan zijn in deze wereld.Ik ken mezelf zelfs niet volledig dus kan ik mezelf ook niet volledig laten tonen..er zijn wel enkele momenten waar ik mijn 'masker' af kan zetten , vb als ik op een feest ben ergens in Gent of Brussel waar niemand me kent en ik me volledig kan laten gaan , of als ik een diep gesprek kan voeren met de mensen die ongeveer wel weten hoe ik me voel en me begrijpen..dan kan ik me wel 'gelukkig' voelen ja..

ik weet wel zeker dat ik er eigenlijk heen zou moeten..

maar probeer het eerst zelf nog (nadat het nu al ongeveer 2,5 maand duurt..) en als ik veel dipjes heb, en als mensen in mijn omgeving me niet kunnen helpen, OF als het over 2 maanden nog niet over is, dan ga ik

Originally posted by ViveLaFète
Ik weet heel goed dat dit geen goede manier is maar het is het zo doen of geluist zijn...
En mezelf zijn tjah...ik vind dat niemand volledig zichzelf kan zijn in deze wereld.Ik ken mezelf zelfs niet volledig dus kan ik mezelf ook niet volledig laten tonen..er zijn wel enkele momenten waar ik mijn 'masker' af kan zetten , vb als ik op een feest ben ergens in Gent of Brussel waar niemand me kent en ik me volledig kan laten gaan , of als ik een diep gesprek kan voeren met de mensen die ongeveer wel weten hoe ik me voel en me begrijpen..dan kan ik me wel 'gelukkig' voelen ja..

denk je dat de meeste mensen die je kennen geen respect zouden hebben voor de persoon die je bent?
(sorry als ik te persoonlijke vragen stel, je moet niet antwoorden als je niet wil)
of vind je dat de andere mensen gewoon geen zaken hebben met wat er in je omgaat?
zover ik uit je verhaal kan opmaken heb je redelijk wat zorgen
heb jij dan ook het probleem met slapen?

Originally posted by electricity
ik weet wel zeker dat ik er eigenlijk heen zou moeten..

maar probeer het eerst zelf nog (nadat het nu al ongeveer 2,5 maand duurt..) en als ik veel dipjes heb, en als mensen in mijn omgeving me niet kunnen helpen, OF als het over 2 maanden nog niet over is, dan ga ik

maar hoe kan je weten dat de mensen die je raad geven het bij het rechte eind hebben?
of bedoel je gewoon dat ze naar je moeten luisteren en je 'troosten?'

Originally posted by BlackMystery
maar hoe kan je weten dat de mensen die je raad geven het bij het rechte eind hebben?
of bedoel je gewoon dat ze naar je moeten luisteren en je 'troosten?'

dat laatste ja.. mezelf weer beetje op de rails helpen, steunen er zijn..
lieve mensen hoor

Iedereen heeft weleens behoefte aan een luisterend oor, maar om dan meteen naar de psycholoog (of nog erger) te gaan

Originally posted by electricity
dat laatste ja.. mezelf weer beetje op de rails helpen, steunen er zijn..
lieve mensen hoor

lieve mensen in deze wereld?
dat weet ik eigenlijk nog niet zo echt
het lijkt mij dat ieder eigenlijk meer gewoon egoist is
en als het er op neerkomt
ieder zen eigen hachje red
of hoe je dat ook moet zeggen

Originally posted by PFP
Iedereen heeft weleens behoefte aan een luisterend oor, maar om dan meteen naar de psycholoog (of nog erger) te gaan

wat bedoel je met een psycholoog of nog erger???

Originally posted by BlackMystery
wat bedoel je met een psycholoog of nog erger???

Dat weet je best

Originally posted by BlackMystery
hoe gaan de mensen van je omgeving er met om?
je zal toch nog wel vrienden hebben buiten die instelling?
hoe namen ze het nieuws op?

Oh wel oke hoor...Ik ben niet 'Opgenomen'...Ik ga elke ochtend naar Deeltijd en dan heb ik therapieen...En dan smiddags heb ik speciaal onderwijs...

's Avonds ben ik gewoon thuis, net als andere jongeren die overdag 'gewoon' naar school gaan...

En nouja..Mijn échte vrienden..Die willen maar één ding en dat is dat ik weer helemaal beter word..
De rest heeft me laten vallen..

[Chrizlybeer]

Originally posted by BlackMystery
lieve mensen in deze wereld?
dat weet ik eigenlijk nog niet zo echt
het lijkt mij dat ieder eigenlijk meer gewoon egoist is
en als het er op neerkomt
ieder zen eigen hachje red
of hoe je dat ook moet zeggen

wat een fucked up kut opmerking, als je dit soort dingen gaat zeggen heeft een psychiater ook geen zin meer

Originally posted by Chrizlybeer
wat een fucked up kut opmerking, als je dit soort dingen gaat zeggen heeft een psychiater ook geen zin meer

het is gewoon een feit
misschien ook een beetje te pessimistisch
maar heb ook niet gezecht dat het iets adnormaal is
je moet je eigen leven leven en niet dat van iemand anders
natuurlijk zijn beste maten wel meestal een uitzondering
maar je moet niet altijd doen wat een ander van je verwacht als je het zelf niet wil
dat is toch een soort egoisme niet?

Originally posted by Desert Rose
Oh wel oke hoor...Ik ben niet 'Opgenomen'...Ik ga elke ochtend naar Deeltijd en dan heb ik therapieen...En dan smiddags heb ik speciaal onderwijs...

's Avonds ben ik gewoon thuis, net als andere jongeren die overdag 'gewoon' naar school gaan...

En nouja..Mijn échte vrienden..Die willen maar één ding en dat is dat ik weer helemaal beter word..
De rest heeft me laten vallen..

kan ik me levendig voorstellen dat veel mensen het dan voor gezien houden
zo kan je zien zeker wie je echte vrienden zijn
dat wel
maar dan toch, moet nog altijd hard aankomen

[AmbyPur]

psycholoog in da house

maar ik heb nog nooit bij een psychiater oid gelopen voor problemen, kstudeer alleen om zo'n rotmens te worden die iedereen uit wil horen omdat ik denk dat ik kan helpen terwijl ik dat niet kan

Originally posted by AmbyPur
psycholoog in da house

maar ik heb nog nooit bij een psychiater oid gelopen voor problemen, kstudeer alleen om zo'n rotmens te worden die iedereen uit wil horen omdat ik denk dat ik kan helpen terwijl ik dat niet kan

yeah heb zelf ook al een boek vastgenomen nu
(nog maar 1 boek want die boeken zijn niet dun)
het is best wel interesant
maar wist je dat de meeste psychologen uit probleemgezinnen komen??
is algemeen aangewezen
verklaring: ze hebben meestal ook vrienden met problemen die ze dan te hulp moeten staan en zetten het daarom sneller om in hun beroep

Originally posted by BlackMystery
denk je dat de meeste mensen die je kennen geen respect zouden hebben voor de persoon die je bent?
(sorry als ik te persoonlijke vragen stel, je moet niet antwoorden als je niet wil)
of vind je dat de andere mensen gewoon geen zaken hebben met wat er in je omgaat?
zover ik uit je verhaal kan opmaken heb je redelijk wat zorgen
heb jij dan ook het probleem met slapen?

Mensen zoals leerkrachten , gewone kennissen en kameraden hebben gewoon geen zaken met wat er in me omgaat vind ik.
Maar aan sommige mensen kan ik het gewoon niet vertellen, niet direct omdat ze geen respect meer zouden hebben voor me,
maar eerder omdat ik ze het niet wil aandoen. 1vb , thuis , ik heb me de laatste jaren zogezegd als enige van het gezin sterk gehouden.Er zijn de laatste jaren veel erge dingen gebeurd en
ik was zowat de toeverlaat van mijn moeder , van mijn vader en van mijn broer , terwijl ik zelf constant tussen drie vuren zat en dus mijn eigen moeilijkheden niet kon oplossen omdat ik sterk moest staan wilde ik de andere niet kwetsen...iets van 2 jaar dacht iedereen dus dat ik met al de problemen heel goed overweg kon en een sterk karakter had en zelf dacht ik dat in het begin eigenlijk ook , maar in feite kropte ik al het mijne op maar dat kon ik gewoon niet langer..ik heb dan massas moeilijkheden gehad in school , niet op vlak van resultaten maar van gedrag (enkele keren geschorst geweest , op contracten gestaan,enz..). Zelf wilde ik het ook niet maar het was net of ik al mijn frustraties die ik thuis of bij mijn ma niet kon uitlaten enkel nog in school kon uitlaten. Ik ben zowat de enige persoon nog voor mijn ma die haar heeft blijven steunen sinds ze weg is , en voor mijn pa ben ik ook zowat de enige die hem heeft blijven troosten toen mijn ma weg was..door alles te blijven opkroppen is het binnen in me gewoon nog erger geworden dan voordien maar dat wil ik gewoon niet tonen omdat ik zogezegd 'de sterke' ben , en mijn moeder of vader zouden breken...
Met slapen heb ik nooit echt problemen gehad , wel van zeer realistische nachtmerries dat ik lig te huilen en roepen in bed

btw : ik volg Humane wetenschappen als studierichting , ook psychologie dus

[SpiNe]

ik moest ooit ook eens naar een zielenkraker maar daar had ik geen zin in

Originally posted by ViveLaFète
Mensen zoals leerkrachten , gewone kennissen en kameraden hebben gewoon geen zaken met wat er in me omgaat vind ik.
Maar aan sommige mensen kan ik het gewoon niet vertellen, niet direct omdat ze geen respect meer zouden hebben voor me,
maar eerder omdat ik ze het niet wil aandoen. 1vb , thuis , ik heb me de laatste jaren zogezegd als enige van het gezin sterk gehouden.Er zijn de laatste jaren veel erge dingen gebeurd en
ik was zowat de toeverlaat van mijn moeder , van mijn vader en van mijn broer , terwijl ik zelf constant tussen drie vuren zat en dus mijn eigen moeilijkheden niet kon oplossen omdat ik sterk moest staan wilde ik de andere niet kwetsen...iets van 2 jaar dacht iedereen dus dat ik met al de problemen heel goed overweg kon en een sterk karakter had en zelf dacht ik dat in het begin eigenlijk ook , maar in feite kropte ik al het mijne op maar dat kon ik gewoon niet langer..ik heb dan massas moeilijkheden gehad in school , niet op vlak van resultaten maar van gedrag (enkele keren geschorst geweest , op contracten gestaan,enz..). Zelf wilde ik het ook niet maar het was net of ik al mijn frustraties die ik thuis of bij mijn ma niet kon uitlaten enkel nog in school kon uitlaten. Ik ben zowat de enige persoon nog voor mijn ma die haar heeft blijven steunen sinds ze weg is , en voor mijn pa ben ik ook zowat de enige die hem heeft blijven troosten toen mijn ma weg was..door alles te blijven opkroppen is het binnen in me gewoon nog erger geworden dan voordien maar dat wil ik gewoon niet tonen omdat ik zogezegd 'de sterke' ben , en mijn moeder of vader zouden breken...
Met slapen heb ik nooit echt problemen gehad , wel van zeer realistische nachtmerries dat ik lig te huilen en roepen in bed

btw : ik volg Humane wetenschappen als studierichting , ook psychologie dus

Dat gedoe op school ken ik ook
ik zit momenteel op men vierde middelbare school
ik zit in het vijfde middelbaar moet je weten
en tjah
hoe kwam het altijd, ik wist gewoon altijd wat er gebeurde in het school
wie wat had gedaan en hoe het in elkaar zat
en zelf dierf ik ook wel iets uitsteken
wat in men tweede middelbaar het ergste was
kwam ik gewapend naar school en van die shit
gelukkig heb ik nu door dat dat misschien wat overdreven was
ook gepakt op kruimeldiefstal en blablabla
moest ik bij een schoolspsychiater
met ook vragen over drugs enzo (enkel weed)
en op het eind van het jaar mocht ik van school veranderen
kwam ik in een mega christelijke nonneschool
kan je al voorstellen dat het daar nog moeilijker ging
het laatste jaar had ik elke woensdag strafstudie, soms wel 10 nota's op een week, gedragscontract, studiecontract, en dat allemaal voor kleine dingetjes die eigenlijk niet veel uitmaakte
ik kreeg meestal nota's omdat de school er van uit ging dat je altijd ja moest knikken en ik knikte regelmatig neen
moest ik ook naar psychiater van die school of ik lag buiten
je kan het al raden, ik lag dus buiten, ze gaven me geen kans meer toen ik me zeer druk had gemaakt in pms dat zich niet aan zijn zwijgplicht had gehouden en dingen was gaan rondstrooien op school
dan nog op een stadsschool gezeten, daar me best geamuseerd, maar was krapuulschool, ik was daar redelijk braaf iemand
maar van af gehaald en nu zit ik in nog een ander school

Maar jij praat dan met je ouders toch?
ik weet niet, als zun terecht kunnen met hun problemen bij jouw, moeten ze ook verwachten dat je met jouw problemen terecht wil kunnen bij hen
zo zou ik het toch denken
als je veel met hen praat enzo, dat ze hun diepste durven laten zien
waarom zou jij dat niet durven laten zien
volgens mij verwachten ze niet dat je je zo sterk blijft gedragen hoor...
ik zou al blij zijn moest ik hier thuis met mn ouders deftig kunnen praten
(alhoewel 'blij', ben het nu zo gewoon dus tjah )
ik weet niet of je ouders zouden breken
ik denk dat ze het eerder even hun problemen uit de weg gaan proberen zetten om jouw te helpen?!?
natuurlijk ken jij je ouders wel beter als ik
maar zou het niet werken?

Originally posted by SpiNe
ik moest ooit ook eens naar een zielenkraker maar daar had ik geen zin in

vertel dan ook eens waarom niet?

[anouk]

Ik ben bij verschillende geweest, maar t heeft mij niks geholpen. Maar een vriendin van me heeft er echt veel aan, die heeft duidelijk een goede, ze voelt zich leeg als ze ervandaan komt (wat denk ik een goed teken is) en weet hoe ze verder moet. Ik lulde ff verplicht maar had er zelf niks aan, denk wel dat ik er een nodig zou hebben maar heb geen zin in weer een volgende, weer overnieuw beginnen zeg maar.
Vrienden doe ik niet meer aan (aan ze vertellen dan) want OF ze worden het zat en verlaten je (meestal wel) of ze gebruiken het toch wel tegen je. En uiteindelijk is het voor hun ook wel erg zwaar...
Ik vertel het maar gewoon aan niemand, hou het in mezelf echt w8 tot t over gaat, al weet ik dat t nooit over gaat,

Ik heb eraan getwijfeld, ooit. Maar ik ben geen fan van zielzorgers, dus ga er niet naartoe. Tenzij het ooit echt nodig gaat zijn natuurlijk.

't Was al een hele grote stap voor me dat ik instemde met Maatschappelijk Werk..

Originally posted by anouk

Vrienden doe ik niet meer aan (aan ze vertellen dan) want OF ze worden het zat en verlaten je (meestal wel) of ze gebruiken het toch wel tegen je. En uiteindelijk is het voor hun ook wel erg zwaar...
Ik vertel het maar gewoon aan niemand, hou het in mezelf echt w8 tot t over gaat, al weet ik dat t nooit over gaat,

Ik ken het gevoel
ik heb dat ook lang geleden opgegeven
vooral omdat ik andere mensen die al genoeg problemen hadden ook nog eens opzadelde met die van mij en dat ik inneens te horen kreeg volgende dag dat ze zelfmoordpoging had gedaan
denk idd dat niemand het eigenlijk aankan voor te blijven luisteren
ze worden het idd beu om heel de tijd problemen te horen

[anouk]

Originally posted by BlackMystery
Ik ken het gevoel
ik heb dat ook lang geleden opgegeven
vooral omdat ik andere mensen die al genoeg problemen hadden ook nog eens opzadelde met die van mij en dat ik inneens te horen kreeg volgende dag dat ze zelfmoordpoging had gedaan
denk idd dat niemand het eigenlijk aankan voor te blijven luisteren
ze worden het idd beu om heel de tijd problemen te horen

Ikzelf kan t juist heel goed aan, luister altijd naar iedereen en help ze waar ik kan. Er komen ook best wel veel mensen enzo.
Maar iedereen word t zat of erger laat je in de steek, dus zeg dan liever niks meer. En over gaat t blijkbaar toch niet, wel iets beter dan een tijd terug (erger kon niet meer) maar over niet, denk dat k de rest van mn leven blijf houden ofzo

Originally posted by anouk

Vrienden doe ik niet meer aan (aan ze vertellen dan) want OF ze worden het zat en verlaten je (meestal wel) of ze gebruiken het toch wel tegen je. En uiteindelijk is het voor hun ook wel erg zwaar...
Ik vertel het maar gewoon aan niemand, hou het in mezelf echt w8 tot t over gaat, al weet ik dat t nooit over gaat,

Same here, alhoewel er nog zeldzame gevallen zijn waarvoor je't wel moet doen...
Ontopic: K heb er nog over gedacht, uiteindelijk toch niet gedaan. Gewoon psycholoog dan

Originally posted by anouk
Ikzelf kan t juist heel goed aan, luister altijd naar iedereen en help ze waar ik kan. Er komen ook best wel veel mensen enzo.
Maar iedereen word t zat of erger laat je in de steek, dus zeg dan liever niks meer. En over gaat t blijkbaar toch niet, wel iets beter dan een tijd terug (erger kon niet meer) maar over niet, denk dat k de rest van mn leven blijf houden ofzo

maar als je luisterd naar zo veel mensen
verwacht je dan niet dat het wederzijds moet zijn?
dat ze ook naar jouw luisteren?
want anders is het maar redelijk egoistisch van hen dat ze dan wel met hun problemen bij jouw komen maar niet luisteren naar die van jouw?
het probleem toen ik vroeger ook nog heel veel zelf van die mensen met problemen aanhoorde
was dat ik er zelf alleen maar depressiever van werd
heb jij dat dan niet?

[anouk]

Originally posted by BlackMystery
maar als je luisterd naar zo veel mensen
verwacht je dan niet dat het wederzijds moet zijn?
dat ze ook naar jouw luisteren?
want anders is het maar redelijk egoistisch van hen dat ze dan wel met hun problemen bij jouw komen maar niet luisteren naar die van jouw?
het probleem toen ik vroeger ook nog heel veel zelf van die mensen met problemen aanhoorde
was dat ik er zelf alleen maar depressiever van werd
heb jij dat dan niet?

Nee, het geeft me juist wel een goed gevoel dat ik ze kan geven wat ik mis (luisterend betrouwbaar iemand) en dat k ze mischien ook nog wel help ook. Ik wil toch niet echt meer vertellen, heel af en toe bij sommige mensen de behoefte, maar vertel meestal niks. Meeste mensen werkt t ook niet zo, ik vraag hoe t gaat, dan hele verhalen. Maar ze vragen nooit terug, en ja ach, als ze t niet intereseert moeten ze t ook niet vragen wat mij betreft.
Maar kan die verhalen weer redelijk goed van me af zetten, dus heb er niet echt last van...

[biffyclyro]

ik zit nu anderhalf jaar ongeveer bij een soort van psychologe, maar gespecialiseerd in mijn "hoofdprobleem" dan en zij behandelt alleen jongeren en kinderen. ik heb er ontzettend veel aan, maar goed zij is ook de enige waarbij ik mijn gevoelens uit..

Originally posted by anouk
Nee, het geeft me juist wel een goed gevoel dat ik ze kan geven wat ik mis (luisterend betrouwbaar iemand) en dat k ze mischien ook nog wel help ook. Ik wil toch niet echt meer vertellen, heel af en toe bij sommige mensen de behoefte, maar vertel meestal niks. Meeste mensen werkt t ook niet zo, ik vraag hoe t gaat, dan hele verhalen. Maar ze vragen nooit terug, en ja ach, als ze t niet intereseert moeten ze t ook niet vragen wat mij betreft.
Maar kan die verhalen weer redelijk goed van me af zetten, dus heb er niet echt last van...

dan heb jij een gave die ik niet direct beschik
mij lukt het niet echt om het van me af te zetten
ik ben al wel minder gevoelig geworden voor die dingen
maar van me afzetten
hoe zet je het van je af dat je hoort dat een vriend/in door haar vader is verkracht?
hoe zet je van je af dat je weet dat een vriend/in van je zichzelf van kant wil maken?
gewoon worden misschien wel
maar van me af zetten?

Originally posted by biffyclyro
ik zit nu anderhalf jaar ongeveer bij een soort van psychologe, maar gespecialiseerd in mijn "hoofdprobleem" dan en zij behandelt alleen jongeren en kinderen. ik heb er ontzettend veel aan, maar goed zij is ook de enige waarbij ik mijn gevoelens uit..

dus jij kan eerder bij een psychologe terecht dan bij je vrienden?
in welk opzicht heeft ze je al geholpen?

[anouk]

Originally posted by BlackMystery
dan heb jij een gave die ik niet direct beschik
mij lukt het niet echt om het van me af te zetten
ik ben al wel minder gevoelig geworden voor die dingen
maar van me afzetten
hoe zet je het van je af dat je hoort dat een vriend/in door haar vader is verkracht?
hoe zet je van je af dat je weet dat een vriend/in van je zichzelf van kant wil maken?
gewoon worden misschien wel
maar van me af zetten?

Ja weet je, meer dan ze steunen, luisteren en laten weten dat je er altijd bent kun je toch niet doen. Je kunt advies geven en helpen ofzo, maar je kunt t probleem toch niet oplossen. Dus kun je je er de hele tijd druk over maken, maar t helpt niet echt. En ja, tuurlijk maak k me soms wel zorgen om vrienden enzo maar meestal kan ik het wel van me af zetten.
Maar jij blijft je dan steeds zorgen maken, en bent er steeds mebezig?

Originally posted by anouk
Ja weet je, meer dan ze steunen, luisteren en laten weten dat je er altijd bent kun je toch niet doen. Je kunt advies geven en helpen ofzo, maar je kunt t probleem toch niet oplossen. Dus kun je je er de hele tijd druk over maken, maar t helpt niet echt. En ja, tuurlijk maak k me soms wel zorgen om vrienden enzo maar meestal kan ik het wel van me af zetten.
Maar jij blijft je dan steeds zorgen maken, en bent er steeds mebezig?

ik begrijp het ook wel dat ik niets kan veranderen
maar ik slaap al slecht sinds weet ik veel wanneer, dus heb ik voldoende tijd om er over na te denken
dus doe ik dat dan
en over mezelf ook nadenken
eigenlijk komt het er op neer dat ik teveel denk

[anouk]

Ja, dat ken ik wel. Maar denken maakt t bij mij juist alleen maar eger, over anderen niet. Maar als ik ga nadenken over mezelf, mn eigen problemen. En me realiseer dat t mischien nooit meer over gaat dan word t alleen maar erger. Dus probeer niet teveel na te denken...

Originally posted by anouk
Ja, dat ken ik wel. Maar denken maakt t bij mij juist alleen maar eger, over anderen niet. Maar als ik ga nadenken over mezelf, mn eigen problemen. En me realiseer dat t mischien nooit meer over gaat dan word t alleen maar erger. Dus probeer niet teveel na te denken...

spijtig genoeg kan ik dit niet goed controleren
en van de moment dat ik niet bezig ben
en ik zit alleen
dan komen die gedachten zoizo
wat ik ook doe om ze te stoppen

[anouk]

Originally posted by BlackMystery
spijtig genoeg kan ik dit niet goed controleren
en van de moment dat ik niet bezig ben
en ik zit alleen
dan komen die gedachten zoizo
wat ik ook doe om ze te stoppen

K denk dat dat ook niet te controleren is op sommige momenten. Soms ook wel, door wat anders te doen en bezig te blijven.

Originally posted by anouk
K denk dat dat ook niet te controleren is op sommige momenten. Soms ook wel, door wat anders te doen en bezig te blijven.

daarom ga ik bijna overal heen met men discman
in de les en al doe ik niets anders dan muziek luisteren, is de beste manier om men gedachten wat recht te houden

[anouk]

Originally posted by BlackMystery
daarom ga ik bijna overal heen met men discman
in de les en al doe ik niets anders dan muziek luisteren, is de beste manier om men gedachten wat recht te houden

Ja, heb ook echt altijd muziek bij me, en ook bijna altijd aan staan. Word echt gek zonder muziek