Compleet de afgrond in geschopt door je liefde.

Ik had een tijdje iets met een meisje, neit echt iets, half iets. Ze zei altijd al dat het niks zou worden enzo, en dan gebeurd het.
Je krijg vet veel gevoelens voor haar. Je weet dat het neit meot, je weet dat het neit werkt. Maar je krijgt het toch.

Vorige week op vakantie geweest, heleboel geschreven over mijn gevoelens. Zondag naar haar en alles laten lezen. Word ik finaal de grond in geschopt...

- Voor jou 100 anderen.
- Ik vind je niet leuk
- weet je wie die jongen was die hier vanochtend was? (ja, dat wist ik al toen ik binnen kwam lopen overigens)
- het boeit me echt niet als ik je nooit meer zie
etc etc...


K voel me weer netzoals op de basis school. Elke dag finaal de grond in worden gestampt. Alleen dit keer dooriemand om wie ik wel fucking veel geef. En dat doet nog veel meer pijn.

Heb Jitse, mn beste vriend op gebeld, kwam helemaal uit friesland naar utrecht, hij was bij zn vriendin. (damn wat hou ik van hem.. dat is tenminste een echte vriend).
Duurde nog 2 uurtjes voordat hij in utrecht was (en ik was bij haar in utrecht). Dus ben daar maar gaan zitten beetje depressief voor me uitstaren. Op een gegeven moment komt ze met dat ze geen ruzie wilt. K vond dat ze daar een beetje laat mee was. Heeft ze me vervolgens een uur lang non stop geprobeerd te zoenen, en ik ahar steeds wegduwen. K been geen fucking slet, ik heb je verteld wat ik voel. Heb daar een beetje respect voor wil je. Maar nee hoor. Ze wou gewoon zoenen. Ik vroeg aan d'r waarom ze die gast van die ochtend neit gewoon opbelde, da's veel makkelijker nattuurlijk. Nou, geen idee, ze wou gewoon weer zoenen. Voor haar is een zoen niets. Voor haar is een zoen gewoon, voor mij is een zoen veel, veel meer. Heb ik d'r verteld, en geprobeerd uit te leggen, maar maakte neit uit. Komt ze op een gegeven moment ermee dat ze me nooit meer hoeft te zien dan, want de complete vriendschap beruste op zoenen volgens haar. Nou, ik trok het totaal neit meer. Ik ging al dik een jaar met d'r om, en sinds ene maandje hadden we zegmaar wat (half dus helaas), en dat was dus het enige wat d'r intresseerd.

Ik weg gegaan naar Jitse. Ik trok het zo gruwleijk slecht..
Kortom, alles van me af gezopen, en er de hele avond over zitten praten.

K had het gevoel dat mn fucking ahrt er gewoon zomaar uitgetrokken was. Zonder reden.

Krijg ik vandaag een smsje: Liberator - ruder than you.
Lees die text, en je snapt wat er zou gaan gebeuren.

Ik storte compleet in. Heb de halve dag gejankt. Kan nu eindelijk weer ene beetje normaal doen. K voel me zo gruwelijk kut.

Ik snapte gewoon neit waarom ze het leuk vind om na te trappen. Ze heeft me verteld dat ze het geweldig vind als mensen huilen, dat ze dan een gevoel van macht krijgt en dat het d'r goed laat voelen als ze jongens pijn doet.


Zoals ik je dacht te kennen had ik bewondering voor je, vond ik je geweldig.
Nu zeg je dat dit de echte jij is. Iemand die harder gaat schoppen als je instort. Iemand die lacht als iemand anders in tranen uitbarst. Iemand die er op uit is om anderen zo veel mogenlijk pijn te doen. Iemand die alleen gaat om het zoenen, zodra het meer word er alles aan doet om je zo hard mogenlijk de doodteslaan.

Dit heb je me allemaal zelf verteld. En vandaag vind ik het je allemaal niet waard. Niet in mijn leven in iedergeval. Het is moeilijk voor me, maar het moet.

En toch kan ik neit geloven dat jij echt dit bent. Je was zo geweldig. Ik hoop echt voor je dat je eens je dromen gaat naleven en jezelf gaat realiseren. Je zegt dan wel dat dit precies is wie je wilt zijn. Maar dat geloof ik niet. Dat kan ik niet geloven.

Ik kan er in iedergeval neit mee leven. Ik kan niet met iemand zoals jij leven.
Ik vind het een fucking moeilijke keus. Het heeft me doodgeslagen van binnen. Maar ik wil het niet.


Sorry voor het lange onsamenhangende verhaal. Maar k moest het even kwijt. K wist neit of ik dit nou hier moest posten of op psychologie. K vond dit wel beter eigenlijk. Maarja.