tsunamie

Oorspronkelijk geplaatst door Saduf
Wat helemaal triest is, (überhaubt is het al triest hoor) een leraar en zijn vrouw ( ook een lerares van schhool) waren daar op vakantie met 2 kinderen. Markhorst, zo heet die man, was op dat moment met zijn 2 kinderen op t strand aan t spelen. Tot die golf kwam. Hij kon nog op tijd wegrennen met zijn kinderen, maar zijn kind van 9 maanden werd door de golf van hem los gerukt. Ze hebben het lijkje vorige week gevonden. Zijn vrouw was op het moment des onheils in het hotel. Ze is gewond geraakt en moest worden geopereerd. Ze zijn nu terug in NL.

2 docenten van m'n school zijn hun 9 maanden oude dochtertje verloren met zo'n ramp.

wat ik niet begrijp, is dat die man daar zit met zn briefje, als je kind verslokt word door zon golf dan weet je toch donders goed dat het niet meer terug komt, dat het weg is, en als je daar van uitgaat en het zou wel levend terug komen is het mooi, en ben je blij, maar waarom blijft hij hopen dat zn kindje levend terug komt. op deze manier geef je jezelf alleen valse hoop.
waarom dringen dit soort onomkeerbaare dingen in dit soort situatie niet tot mensen door.

je weet het , maar ergens in je koppigheid wil je het niet accepteren, ik snap daar niets van.