één stap dichterbij.(het vervolg van het verhaal over opa)

Hoofdstuk IV – Vaarwel opa.

Ik kan het niet meer opbrengen om er heen te gaan, het is me te afschuwelijk om aan te zien , glazige blik in zijn ogen terwijl hij naar het plafond staart, het gestuiptrek, want ik geloof niet langer dat het bewuste bewegingen zijn, niet na de morfine, want als ik in zijn ogen kijk zie ik niets, de arts zegt ook dat het waarschijnlijk alleen nog reflexen zijn. Ik kan daar niet langer naar kijken, de aanblik van de man die ik kende is verschrikkelijk, wat daar nog ligt met zijn mond open en nietsziende ogen trappelend en vastklampen aan handen en gezichten, nogsteeds gorgelende geluiden makend, ik kan het niet meer zien.
Ik ben naar hem toe gegaan vanmorgen met de bedoeling er te blijven, maar de aanblik ervan heeft me er toe doen overtuigen dat ik dat niet moet doen. Het maakt me kapot iemand zo te zien lijden dat kan ik niet opbrengen. Ik heb daarom afscheid genomen van Anton. Ik heb hem gezegd dat het goed is zo, dat hij een mooi leven heeft gehad met kinderen en een vrouw die van hem houden en dat het nu goed is, dat hij het moet laten gaan en lekker gaan slapen, ik heb hem nog een kus gegeven en ben weggegaan. Ik weet dat de volgende keer dat ik hem zie hij in vrede is, en daar troost ik mezelf mee.