gelovig ? waarom ?

pff geloof, ik geloof niet erges in. volges mij is er dus niks hogers ofzo dat de wereld geschapen heeft met een of ander doel. dus me andere woorden we zijn hier zomaar zonder rede. ma da vind ik langs de andere kant ook moeilijk te gelove. soms heb ik zo'n gevoel van dit, het leven, de wereld, de mens is speciaal, belangrijk, mss zelfs nuttig. mss is er toch iets hogers, iets bovennatuurlijks? ma da is een gevoel, een emotie. mijn hersens, mijn rationeel verstand zegt dan van: komaan, wa nen onzin, we zijn hier zonder reden, niks of niemand heeft ons geschapen en zeker ni me een doel.
is het nie typisch menselijk da we in vanalles geloven? is nie juist het vermogen om te fantaseren (=creatief, vindingrijk zijn) dat ons scheidt van 'gewone' dieren? en is het dus ni normaal da mense zich afvrage waarom we hier zijn en daar antwoorden op wille en dus een god gaan 'verzinnen'?