Mijn ex & ik..

[Poffertjeskop]

Voor mij kwam 't als donderslag bij heldere hemel.
Hij dumpte me, donderdag ochtend 24 december 2009.
De reden was, dat hij de spanning miste en die spanning wilde gaan terug vinden in het single zijn, en blijkbaar vond hij mij t niet waard om daar eerst over te gaan praten en ons misschien een kans te geven, maar 't was opeens uit. Hij geloofd wel dat je voor die spanning iets veel mooiers terug krijgt en ook wel dat dat tussen ons zou kunnen lukken, en hij vind me wel leuk maar.. toch niet. Hij betekende heel veel voor me en was er altijd, we waren nog maar 3 maanden samen, en toch heel close. Ik was voor hem zn eerste.

Ik vond 't zo laf. Nieteens een beetje je best willen doen!? Tijdens onze relatie kwam ik (via hem) weer in contact met mij ex en ik begon te beseffen dat ik nog niet over mijn ex heen was. Ik ben daar eerlijk in geweest en heb voor m gevochten. Trots op mezelf en op ons, was in onwijs happy met 'm..

We gingen 't die zondag even uitpraten. Ik heb 'm verteld dat ik t heel erg jammer vind dat ie t niet met me is komen bespreken voor de beslissing te nemen 't uit te maken en dat ik liever heb dat ie gewoon eerlijk is, ookal is ie dan bang me te kwetsen, dan dat ie er zelf mee blijft zitten. Op een gegeven moment keken we elkaar aan en hij keek zó verliefd. Daar wilde ik niks over zeggen, tot hij zei: kijk asjeblieft niet zo naar me.. Dus ik: oh ik ben niet de enige. Hij mompelde wat en zei dat ie dat helemaal niet wilde. Ik noemde 'm in 't gesprek lieve schat en dat benadrukte hij door er een opmerking over te maken, maar niet negatief! Hij noemde mij schatje en benadrukte dat door er "shit, dat hoorde je niet" er achter te plakken.
Hij zei steeds dat ie dat uitpraten zo raar vind en ik zei: weet je wat ik raar vind? Dat alles wat je aan ONS doet denken, je aan t benadrukken bent.. Hij werd een beetje onrustig en toen vond ik t maar tijd om te gaan. Had ook geen zin in ruzie. Ik heb m verteld dat ie een heel speciaal plekje in mn hart heeft, dat ik om m geef en dat ie altijd bij me kan komen als ie me nodig heeft en m bedankt voor alles wat ie voor me gedaan heeft. Ik heb m een knuffel gegeven en een kus op zn wang en ik ben gegaan..

Ik weet niet wat ik moet, hij blijft zo hangen.. Ik mis 'm enorm.. Hij leek zondag nogsteeds verliefd en hij ging daar nieteens tegenin. We zouden maandag samen slapen, de kerstdagen en mn verjaardag kwamen er aan en hij gaf aan dat ie daar een beetje moeite mee had, dus wel sneller een beslissing had gemaakt..

Eigenlijk wil ik 'm gewoon terug. In maart zouden we naar een concert gaan samen, blof, das best romantisch. Moet ik m tegen die tijd gewoon alsnog vragen of ie dat wil? dat ik nu verder ga met mn leven (want dat moet toch wel, dus daar ben ik ook wel mee bezig hoor!). Of moet ik vooral in contact blijven? Ik dacht er aan om nu een maand niks van me te laten horen en dan een brief te schrijven met dat ie lief voor me was, dat ik t nogsteeds wel een beetje jammer vind, maar m wel kan begrijpen en dat ik hoop dat t goed met m gaat. Gaat ie me eerst een maand missen en dan kijken hoe hij daar op reageerd, misschien gaat ie me ook wel helemaal niet missen..

Help, alvast heel erg bedankt!