leven met iemand om je heen met een handicap

hoe je het nu ook went of keert, mijn pa heeft een handicap of hij is nu gehandicapt. wellicht van tijdelijke duur maar goed. alles moet voor hem gedaan woorden hij kan niets zelf want als hij zig beweegt doet dat pijn omdat je rug het centrale punt is. eigenlijk ben ik ook zn dochter niet maar zn verpleegster (mijn moeder is overspannen en trekt het niet meer). dit verklaart tevens ook mijn gedrag (sjaggo, moe, lusteloos) ik heb te veel aan mn hoofd.

zelf ben ik ook gehandicapt aan mn voeten en in mn geest. mijn voorm van dislectie is een geestelijke handicap (wow daar moet je blij mee zijn) en mn voeten verkeerd geboren ect. wel is waar weer geen ernstige handicaps maar je zal het maar hebben of een voorm van.

waar het n werkelijk om gaat? ik wil of zou graag willen horen of dr in je naaste familie iemand met een handicap is en hoe je dr mee om gaat, draag jij de zorg of bijv een moeder, verpleegkundige, oudere zus whatever. het klinkt misschien stom maar het is beter als ik even andere verhalen hierover hoor dan weet ik wat normaal is en hoe anderen het ervaren hebben

ik ben dus 15 en draag nu de zorg voor mn vader mn broertje doet waar hij zin in heeft en mn moeder is overspannen. dr zijn wel meer dingen maar meer is eigenlijk ni nodig ben gewoon benieuwd naar jullie ervaringen hierin

dankje

Mwah gehandicapt zijn kan het me niet echt voorstellen.. lijkt me rottig erg rottig, wees blij dat je nog een lichte vorm ervan heb.
Ik kwam us op me clubavond kon je vanuit de kantine uitzicht op de sporthal hebben, daar zag ik mensen die dat gehandicaptenbasketbal deden.. Die mensen waren er veel erger aan toe.
Vind het treurig voor hun en ik zelf ben nauwelijks gehandicapt.
Alleen vroeger heb ik RSI gehad(soort muisarm)
En daar vond ik al moeilijk om mee te leven maar het is goddank naar een tijd weer genezen..
Maar kan me niet voorstellen hoe het leven is met een zware handicap

Mijn broertje is geestelijk gehandicapt. Hij heeft een aan autisme verwante stoornis en een verstandelijke handicap.

Tjah.... ik weet eigenlijk niet hoe ik met hem omga ik doe het gewoon altijd al... Ik weet niet beter. Soms is het wel moeilijk bijvoorbeeld als ik iemand mee naar huis neem. Hij gaat dan heel erg de aandacht trekken en iedereen geeft hem dat dan ook nog altijd . Maar jah, ik probeer er maar het beste van te maken en met een 'gewoon' broertje zou ik ook heus wel problemen hebben gehad dus..

Tja, wat Anne ook al zegt.. als je het gewend bent valt het je eigenlijk nieteens op.. Maar als iemand opeens gehandicapt wordt, zoals jouw pa Mandy, is dat heel anders.

Mijn broertje heeft een aangeboren ziekte waardoor hij snel moe is, niet met de fiets naar school kan. Ook is hij hart- en rugpatient. Hij mag dus ook niet in achtbanen enzo. Maar ik leef er al mijn hele leven mee, dus ik ben eraan gewend dat we soms rekening met 'm moeten houden enzo. Ik word er alleen aan herinnerd als iemand opeens vraagt: "Hee.. wat heeft jouw broer?"
(Hij is wel echt zichtbaar gehandicapt omdat hij nogal krom loopt, en omdat een van zijn benen iets korter is 'waggelt' ie een beetje..) Maarja, hij is 16 en wil gewoon alles doen.. Heeft een best zwaar baantje, komt doodmoe en chagerijnig thuis van school (en NOG chagerijniger van zijn werk).. Maar hij is eigenwijs en wil gewoon alles doen wat zijn leeftijdsgenoten doen..


En mijn vader was dus zwaar depri, maar daar moet je maar wat andere topics op na slaan. Hij zat een jaar of 8 in de WAO, altijd thuis..

Ah dude, niet lullig opvatten, maar ik ben blij dat ik en in mijn omgeving alles vrij normaal gaat...
Niet dat ik het érg zou vinden voor mezelf, maar zeker wel voor die persoon zelf. Stel je voor dat je geestelijk gelijk bent maar lichamelijk 10 jaar jonger ofzo. Dat soort dingen. Het zet me altijd aan het denken over het leven hier en nu.
Het waarom!

Originally posted by Melch
Ah dude, niet lullig opvatten, maar ik ben blij dat ik en in mijn omgeving alles vrij normaal gaat...
Niet dat ik het érg zou vinden voor mezelf, maar zeker wel voor die persoon zelf. Stel je voor dat je geestelijk gelijk bent maar lichamelijk 10 jaar jonger ofzo. Dat soort dingen. Het zet me altijd aan het denken over het leven hier en nu.
Het waarom!

je zegt het pcies zoals ik het wilde zeggen...

goed hé

heykes, ik ben els en ik studeer bijzondere jeugdzorg deze richting is vooral gericht naar het later werken met personen met een handicap,nu momenteel loop ik ook stage bij personen met een veel ernsterige handicap dan jij. waarschijnlijk hebben u al veel mensen verteld dat je mag blij zijn dat het niet zo ernstig is.ik sta dus bij personen met een matige mentale handicap + autisme en dus deze kinderen zijn 12-21 jaar maar in hun hoofd maar 7 jaar, e ik ga daarmee om alsof het gewone kinderen zijn, ik heb respect voor hen en probeer hun een veilig gevoel te geven bij mij. ik vind deze stage echt de max om te doen,ik hou zoveel van die mensen en ik hoop dat jou omgeving ook aanvaard dat jij en je papa een handicap hebben want soms kan dit een probleem worden ik ga u laten dikke kus van elske xxx

mijn pa heeft iet saan zn schouder waardoor die noppes kan doen soort van handicap kan et niet egt gehandicapt noeme. maar tis weles moeilijk want mn pa heeft het er zelf moeilijk mee en reageert dat dan op mij af of op mn broer of op mn moeder
kwens je veel sterkte toe!

Originally posted by annestacia
Mijn broertje is geestelijk gehandicapt. Hij heeft een aan autisme verwante stoornis en een verstandelijke handicap.

Tjah.... ik weet eigenlijk niet hoe ik met hem omga ik doe het gewoon altijd al... Ik weet niet beter. Soms is het wel moeilijk bijvoorbeeld als ik iemand mee naar huis neem. Hij gaat dan heel erg de aandacht trekken en iedereen geeft hem dat dan ook nog altijd . Maar jah, ik probeer er maar het beste van te maken en met een 'gewoon' broertje zou ik ook heus wel problemen hebben gehad dus..

precies dezelfde verhaal met mij.. maar bij mij is het mijn broer.!!

mijn zus is doof...opzich is dat best vervelend.. we hebben af en toe ruzie omdat ik niet de tijd neem om iets uit te leggen en zij is aardig snel aangebrand. maar die gebarentaal is wel superhandig ik ben er niet goed in maar kan wel de handige gebaren om mezelf duidelijk te maken..soms kan een vriend van me mij niet verstaan, in een disco of ergens anders, en dan begin ik te gebaren maar dat kan hij natuurlijk niet begrijpen..

Mijn broertje is geboren met een lichamelijk en verstandelijke handicap. Neem maar van mij aan dat dat vreselijk is (was). Hij is afgelopen april overleden, maar ik herinner me ons leven met hem nog goed. Het was een zwaar leven, loodzwaar. Vol onbegrip en onduidelijkheid. De dag begon 's morgens al vroeg en die eindigde iedere dag weer laat. En dan je eigen verdriet en dat van je ouders, het onbegrip van andere mensen... Het is heel erg moelijk geweest, maar ik ben toch blij dat we hem zo'n mooi leven hebben kunnen geven, want hij was zielsgelukkig. Met name het probleem dat hij niet kon praten en dingen kon aanwijzen of duidelijk maken was moelijk. Het was niet het allerergste, maar dat maakte het wel extra moelijk.

Mijn tante is geestelijk gehandicapt. Ik weet nie beter dan dat ze zo is. VInd het verder ook niet moeilijk, weet ermee om te gaan en ben helemaal nie bang voor deze personen. Maar toch is het vreemd als je een ander gehandicapt persoon tegenkomt of bij je in de buurt komt. Iedere handicap is anders, erger etc dus nooit gelijk en dus moet je bij ieder anders handelen.
Ik studeer SPW en heb dus ook te maken met allerlei handicaps. Zelf heb ik dan ervaring hierin, maar ieder mens is anders.

je moet gehandicapten niet behandelen alsof ze wereldvreemd zijn, en helemaal niet uit medelijden, is alleen maar triester, zijn gewoon mensen ...

Behandel ze zo als je elk mens zou behandelen, natuurlijk rekening houden mag, maar moet niet uit medelijden komen

me moeder is lichamelijk gehandicapt, ze heeft MS (multiple sclerose) dat is een zenuwziekte, daardoor kan je veel dingen niet doen. Ze kan kleine stukjes lopen, de rest doet ze met rollator en vaak zit ze in rolstoel. maar nu doe ik met me zus dus het huishouden. het is irritant als je opeens zoveel moet doen, maar het moet toch allemaal gebeuren.
Maar het ergste vind ik eigenlijk dat me moeder door die ziekte heel erg veranderd is. Ze is niet meer zoals vroeger. Ze heeft door die ziekte ook vaak last van depriaanvallen, en dan doet ze heel vervelend tegen ons en daar komen grote ruzies van. ze heeft wel een vriend gelukkig die haar er goed mee helpt en ons ook. Maar in haar ogen is hij helemaal perfect en doen wij alles fout, dat vinden me zus en ik heel erg. Maar daar hebben we nu al heel vaak over geruzied enzo, dus nu gaat het gelukkig wle een tijdje goed.
dus wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen, is dat ik gehandicapten graag wil helpen, maar dat ze dan wel dankbaar mogen zijn, want ik kan er ook niks aan doen

ik heb er een klein beetje ervaring mee en kan gewoon zeggen,behandel ze met evenveel respect als je bij anderen zou doen,want dat gebeurt veel te weinig...

[dext0r]

een van mijn halfbroers is licht geestelijk gehandicapt..en heeft epilepsie..
in principe kan hij wel normaal handelen en denken... maar toch ook weer niet...
hij doet vaak dingen zonder erbij na te denken en haalt zich daarmee ook problemen op de hals.... soms zijn tevens simpele dingen voor hem heel moeilijk om te begrijpen.... maarja... ik leef daar ook al mijn hele leven mee... en t is mij niet tot last.. ik weet immers hoe hij is.. en dat ik soms zijn rare acties maar met een korreltje zout moet nemen..

mijn zus is ook zwaar gehandicapt, lichamelijk en geestelijk,.. (ze kan niks meer,..alleen liggen en zitten met ondersteuning enzo,..)ze is normaal geboren maar kreeg een hersenvlies onsteking waardoor ze zo is geworden. we zijn het gewend om ermee om te gaan, maar je moet je (gezins)leven er wel aan toe passen, je kan niet veel doen in het weekend dat soort dingen. maar ja je kan niet zeggen dat ze zielig is, in onze ogen misschien wel maar ik weet dat ze op haar manier een leuk leven heeft, ook al kan ze niks meer dan liggen,..