[COLUMN] Idols

[Kampie]

Het spits afbijten is aan mij

Idols

Beginnen op de stip. Uiteindelijk eindigen met een welgemeend niet onderbouwde "toedeledokie". Of erger, eindigen als winnaar. Vanaf dat moment, het winnende moment. Je hele leven gaat door een hel. Alles wordt voor je geregeld.
"Juffrouw, ik moet plassen." "Wacht maar even, er gaat wel iemand met je mee." Ja net oud genoeg om geen luiers meer te hoeven dragen en dan al een spelletje op de tv winnen. Een spelletje ja. Een spelletje om de pegels. Leuk koppie, of nog leuker, een lief klein homo'tje met een brilletje. Dat scoort lekker onder de minderheden en de huisvrouwen. Want ja, die weten nu eenmaal niet beter.

En daar sta je dan. Een net niet uitverkocht Ahoi'. En dat terwijl de gemiddelde Frans Bauer dat ding 10 keer in-line heeft uitverkocht. Je bent de winnaar. En vanaf dat moment kan het alleen maar minder. Je kinder stemmetje wordt langzaam een straffe sterke mannen stem. Je vindt jezelf al naar Joe Cocker klinken. Die heeft zo'n lekkere whiskey en sigaren stem. Oh als je die man toch zou kunnen hebben, eh ik bedoel zou kunnen evernaren.

Nee, lieve kleine Hans Anders Plop, dat zal je nooit lukken. De nieuwe Idols staan er alweer. Nog hooguit 13 maanden en niemand weet nog wie die Hobbit achter glas is. Jammer jongen. Had nou maar een vak geleerd.