Negatief Zelfbeeld

Oorspronkelijk geplaatst door Jimma
Hallo mensen,

Ik had een vraagje..

Ik heb mijn hele leven al een soort van negatief zelfbeeld gehad.
Ik ben nooit echt tevreden geweest met mezelf..
Niet op het gebied van uiterlijk,
maar ook niet op het gebied van innerlijk..
Ik vind mezelf niet knap, en qua karakter te liefdadig..
Laat teveel over me heen lopen, omdat ik bang ben dat ik mijn vrienden kwijt te raken als ik ze grote bek geef..
Ook stel ik mensen boven mezelf...
Mijn vriendin vind ik veel belangrijker als mezelf, ik doe alles voor mijn vriendin...Ook al kan het mijzelf slechtere situaties bezorgen...

Vooral sinds me pubertijd ben ik extra onzeker over mijzelf..
Mijn vrienden hadden altijd vriendinnetjes, als het uitging met de een hadden ze binnen 2/3 dagen hooguit een week een nieuwe..

En ik had nooit een vriendin, ik werd altijd gezien als de "goede vriend" en "de grote broer".
Ik ging altijd veel om met meisjes, maar ik kreeg nooit met ze.
Altijd als ik een vriendin van me leuk begon te vinden kreeg ik hetzelfde antwoord. "Je bent een te goede vriend, wil je vriendschap niet kwijt."

Sinds me 13e ben ik ook op karate gegaan,
en ben ik begonnen met me spieren trainen.
Om te kijken als ik mezelf gewoon gespierd maakte, ik maybe populairder zou zijn...
Maar guess what??
het werkte niet..

Mijn eerste vriendin kreeg ik pas op mijn 17e
Ik was echt helemaal verliefd op dr..
Ze was mijn alles...
En toen ging ze vreemd
Mijn hart was gebroken, en ik wilde alle meisjes terugpakken om wat ze mij had geflikt...

En toen opeens werd ik populair
Ik kon praktisch krijgen wie ik wilde, me gemiddelde relatieduur was 2/3weken...
en als het uitging, had ik binnen een week iemand anders...
In 2003 heb ik van januari t/m augustus
15 vriendinnen gehad
en met iets van 40 meisjes gezoend

En toen gebeurde het weer...
Ik werd weer verliefd...
Kreeg het meisje, meisje ging op vakantie..
en ze ging weer vreemd..
Weer me hart gebroken...

En toen gaf ik de hoop op..
Ik d8 nooit meer iemand tegen te komen, en nooit meer verliefd te kunnen worden...

En toen kwam vorig jaar Sophia..
Mijn ideaal droommeisje..
en zij bleek mij ook leuk te vinden..
en nu hebben we al bijna 5 maanden..

Maar nu heb ik last van de gedachte
dat ik mezelf te min voor haar voel..
Iedere x als ik zie dat een jongen een bericht bij haar zet op een site, of als ze op msn praat met een jonge..
Ben ik bang haar te verliezen, dat ze die jongen leuk gaat vinden..
En bij mij ook vreemdgaat, of mij gewoon dumpt omdat ze me ook gebruikte,ofzoiets...
Ze zegt wel altijd dat ze me nooit kwijt wil, maar om een of andere reden dringt dat nooit goed door. Ik wil het niet geloven:s


Hoe kan ik hier overheen komen??
Hoe denk ik positief over mezelf??
over zowel uiterlijk als innerlijk..
En kan ik mezelf minder onzeker leren voelen over me relatie met me vriendin??

Ik heb ook een beetje et zelfde gehad, maar kreeg het porbleem dat ik te afhankelijk word.
Ik was altijd de gene met de vriendjes maar nooit niks serieus
Ineens had ik dat niet meer, en dat was raar voor mij, ik was immers gewend dat ik polulair was. Dat klinkt arrogant maar jullie snappen wel wat ik bedoel
Ik kreeg een negatief zelfbeeld en dacht dat alles aan mij lag, tot dat ik 3 jaar terug een vriendje kreeg ik was voor de eerste keer verliefd, en ook echt tot over mn oren, ik wist eindelijk wat verliefdheid nou eigenlijk was, hij was mijn eerste grote liefde, totdat het na 2 maanden uit ging, toen wist ik niet meer hoe et verder moest, ik zat al niet lekker in mn vel maar toen kwam ik in een heel diep dal terecht, we zullen maar zeggen dat zn timing iets beter had gekund
Een jaar lang had ik geen vriendje meer, ik wilde het niet, maar kon het ook niet, want niemand wilde me tenslotte
Tot 1 november had ik zo nu en dan een vriendje, en 1 grote liefde, hij was weer eens alles voor me, en na 3 maanden ging het uit, hij was niet meer verliefd en wilde zn vrijheid terug, er was iets waar hij geen vriendin bij kon gebruiken, wat dat was, ben ik nog steeds niet achter
Ik had wat scharrels, maar niet echt iets serieus.
Tot mn verjaardag kwam ik werd 16 en mocht eindelijk uit van mn ouders, ik ging samen met een vriendin naar een discotheek waar we altijd in een bepaalde zaal staan. De eerste keer dat ik daar kwam merkte we eigenlijk meteen dat we helemaal niet zo on populair waren en eigenlijk best wel in trek waren. Dat gaf ons een goed gevoel, elke avond konden we wel iemand krijgen, en dat was raar, in eerste instantie hadden we zoiets van, jah dat zal altijd we zo gaan, tot een andere vriendin helemaal neit zo populair was, stiekem vonden we dat natuurlijk kei leuk.
Maar goed allemaal leuk en aardig, maar toen ik een jongen écht leuk begon te vinden. en hem niet kon krijgen, was ik natuurlijk teleurgsteld en boos dat ik heb niet kon krijgen, ik kon toch iedereen krijgen???? Nu ben ik zover dat ik wel zie hoe alles loopt, alleen ben ik nog steeds bang, dat als ik weer een vriend hem weer kwijt raak , en dat komt omdat ik al een aantal mensen verloren heb, en nu ben ik bang dat elke keer als ik veel om iemand begin te geven, die gene me weer in de steek laat, ik word daar zo bang van, dat ik het zelf kapot maak, dat dacht bij alletwee die jongens waar ik zo verliefd op was, ik ben bang dat et toch aan mij lag hoe vaak ze ook hebben gezegd dat het niet zo is. ik vind nu een jongen leuk, waarvan ik niet weet of hij me wel zal begrijpen, en of hij kan accepteren dat hij voorlopig mijn muur niet kan doorgronden, als hij dat kan begrijpen en vrede kan hebben met mijn persoon dan komt het goed, maar nu ben ik gewoon nog steeds bang dat alles weer fout gaat. \

Okay dit is toch wel heel anders maar ik moest et ff kwijt Ik kan alleen geen antwoord geven hoe dat zelfbeeld kan veranderen, en hoe je weer positiever kan denken, dat moet groeien denk ik, bij mij word die onzekerheid ook steeds minder, alleen duurd het gewoon ontzettend lang. En de angst om alleen te blijven zal er altijd zijn.