E beeteke vanalles eigenlijk...

Hallokes iedereen,
Ik ken dit forum nog maar net, en kben nog maar een paar minuten ingeschreven.
Kzal me vlug even voorstellen: Ik ben een meiske van 15 (bena 16) jaar, en ik ben van België. Normaal schrijf ik dus zelf nooit iets in een forum, want ik kan mn woorden nooit zo goed vinden, ma hier kent toch nog niemand mij, dus ga ik het er eens op wage!!
Kga al onmiddellijk beginnen met een, voor mij, groot probleem. Tot ongeveer iets meer dan 2 weken geleden, was ik 1 van de ongelukkigste wezens op aarde. Het is allemaal een jaar geleden begonne. Hoe het kwam, weet ik zelf ni, maar ineens was ik ni meer het vrolijke meisje dat zich nergens zorgen om maakte. Ik deed nix meer graag, ik sloot mij af, werd met de dag ongelukkiger,... Na een tijdje had ik ook zelfmoordneigingen, begon drugs te nemen en te drinken, en deed mezelf op alle mogelijke manieren pijn... Kheb regelmatig hulp gezocht, maar ik vond nooit wat ik zocht. Ik voelde me door niemand begrepen, en sprak er ook bena me niemand over. Der waren wel vriendinnen die het wiste, maar zij begrepen het ni. Mijn beste vriendin heeft me toen zelfs een tijdje laten valle omdat ze het ni meer aankon om mijn beste vriendin te zijn... In september vorig jaar kreeg ik dan ook nog te horen dat mn mama (voor de tweede keer) kanker had, en dus probeerde ik thuis altijd gelukkig te lijke, om mijn mama een beetje te sparen... Maar zelf maakte het mij gek, en ik begon mezelf altijd maar meer te hate, mezelf meer te straffen,.... Op school ging het ook heel slecht, de kans zit erin dat ik moet blijve zitte, terwijl ik normaal altijd een "goede" leerling ben geweest... Ik vond mezelf ook stom, lomp, lelijk en ga zo maar door...
In het begin van de paasvakantie (1 april) zijn we dan met het gezin op vakantie naar Turkije vertrokke... Ik had helemaal geen zin om te gaan, ik haat nieuwe dingen, en ik wou liefst alleen thuis blijve... Maar dat kon natuurlijk ni, en ik me veel tegengoesting dus toch mee naar Turkije... En ik moet toegeven dat ik na een paar dagen toch blij was dat ik mee was gegaan, daar was alles zo anders... Ik vond de mensen daar zo los, zo vriendelijk... En toen heb ik Mustafa leren kennen... Hij was 18 (bena 19), heel lief tegen iedereen (kbedoel dus dat hij ni alleen zo vriendelijk was tegen mij, maar ook tegen de rest van het gezin). Ik kon heel goed me hem prate (wel int Engels of in het Duits natuurlijk), en ik begon hem echt als een goede vriend te zien... En toen kwam de dag, dat ik eindelijk begreep dat hij meer voor mij voelde, maar hij liet het merken op zo een lieve manier, helemaal niet opdringerig ofzo... Die dag zijn we nog niks begonne, omdat ik nog ni zeker was van hem, maar na een nachtje slape, wist ik wel dat ik ook meer voor hem voelde... Die namiddag hadden we dus weer afgesproke, en hebben we hele fijne dingen gedaan enzo... Maar de dag nadien moest ik trug naar huis. Ik kon natuurlijk ook niet de hele zaterdag bij hem blijven, want dat vonden mn ouders niet goed... Hij gaf mij zijn nummer, en zei dat hij die nacht op mij zou wachten aan zijn winkel, zodat we dan nog bij elkaar konde zijn... Ik had hem beloofd die nacht te gaan... Dus die nacht ben ik rond 3 uur opgestaan, mn kleren aangedaan... Maar toen kwam ik aan de hal van het hotel, en het was er zo stil, ik had schrik dat de mensen van de receptie mij vragen gingen stelle enzo... Ik durfde echt niet naar buiten (ik ben hééééél verlegen van aard). En er was nog iets waar ik schrik voor had: ik wist op voorhand dat ik dan de hele nacht alleen bij hem zou zijn. Ik had schrik dat hij misschien toch niet die lieve, geduldige jongen was, en dat hij misschien seks wou. En ik weet van mezelf dat als hij het zou vragen, ik niet zou weigeren (ik kan NOOIT nee zegge, teggen niemand!!!) Ik ben die nacht dus niet gegaan. Maar s'morgens had ik daar verschrikkelijk spijt van, en ben ik hem gaan zoeke, en natuurlijk heb ik hem toen niet meer gevonde... Ik ben dus al wenend de bus en het vlmiegtuig opgestapt, en toen ik thuis kwam, was ik nog altijd aan het wene. Ik kon hem maar niet vergete... De volgende morgen heb ik hem dan een berichtje gestuurd, maar ik dacht echt dat hij niks van zich zou laten horen, misschien meende hij het wel niet serieus... Maar die avond belde hij, en hebbe we goed gesproken met elkaar. Hij houdt echt van mij, en ik hou ook zielsveel van hem... We bellen elkaar bena dagelijks en schrijven elkaar ook enzo... Ik ben zooo gelukkig, echt, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest... Hioj is echt verschrikkelijk lief, en hij is even gevoelig als ik... Hij is echt mijn droomjongen, de prins op het witte paard... Hij is mijn alles. En al woont hij zover, ik vertrouw hem voor 100%!!! Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehoude!! Ik ben er ook vrij zeker van dat hij van mij houdt... Nu is het wel even minder goed met hem, want zijn mama en zus zijn woensdag omgekomen in een autoongeluk, en hij is er echt kapot van... Maar ik probeer er echt voor hem te zijn...
Het probleem is alleen dat ik alleen maar negatieve commentaar krijg: hij woont te ver, heeft allang een ander, we kunne da nooit volhouden, ik verspil mijn geld en tijd aan hem, die turken zijn int begin wel lief, ma daarna ni meer, als ik naar daar zou gaan, zou ik ni meer buiten mogen komen en ga zo maar door.... Er zijn wel vriendinnen die mn relatie steune, maar vooral van mn familie krijg ik alle negatieve commentaar. Mn ouders zijn er ook erg op tege, ze vinden dat ik onrealistisch ben.
Maar waarom kunne ze mij dit geluk niet gunnen??? Waarom denken ze niet eens aan mij??? Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, ik voel mij fantastisch, herboren... Ik kan het gewoon niet uitleggen. Het belangrijkste is toch dat we van elkaar houden, niet?? Oke, die relatie is niet de makkelijkste, maar moeilijk gaat toch ook?? Die commentaar maakt me gewoon gek!!!!

Kdenk dat het dit ongeveer was wat ik kwijt wou. Ik kan me voorstellen dat de meeste van julie geen zin hebben om dit allemaal te lezen (ik zou hetzelf misschien ook niet doen). En nu ik dit geschreve heb, heb ik weer het gevoel dat dit allemaal op nix trekt. Maar het heeft mij allessinds geholpen... Ik ben het eindelijk allemaal kwijt. Het zit niet meer in mij, ik voel me vrij...

Gewoon al bedankt om me de ruimte te geve om dit allemaal te kunne schrijve. Het heeft me echt geholpen...

Knuffelkes,
een supergelukkig meisje