Scheiding ouders

Tsja, mijn probleem is niet bepaald zo erg als dat van de meeste anderen hier, en ik weet ook niet waarom ik het nu opschrijf want jullie kunnen er tenslotte ook niets aan verhelpen...
Mijn ouders zijn dus nu bijna een jaar uit elkaar. Toen ik 13 jaar was ongeveer (nu net 17) was het ook net op het randje maar dankzij lange gesprekken (waarin ik veel geholpen heb geloof ik graag) hebben ze toch nog geprobeerd. Het ging dan ook een stukje beter, maar al snel ging het weer slecht. Mei vorig jaar is men vader gewoon weggegaan, maar zei dat hij er gewoon eventjes tussen uit wou zijn, en dat het met de optie was om terug te keren. Op dat moment viel het nog mee... Men moeder probeerde alles om hem terug te krijgen, maarja het was nu eenmaal te laat, zijn besluit stond vast. Rond oktober heeft hij een nieuwe vriendin gekregen en sindsdien is men moeder nogal verbitterd. (Ze had al lang een vermoeden, maar pas in januari is hij ervoor uitgekomen, ook pas dan heeft hij het gezegd tegen mijn broer en ik, terwijl hij er al 2 keer mee op reis was geweest! Ik vertel het verhaal vooral van m'n moeder haar kant, maar dat is ook omdat ik er nu al bijna een jaar mee samenwoon, en mijn vader zie ik nu niet meer zoveel. Ik begrijp men vader ook wel, het ging echt niet meer (daar ben ik van overtuigd) maar ik vind toch dat hij iets langer mocht gewacht hebben om een nieuwe relatie te beginnen)
Nuja, vanaf dan is het echt slecht beginnen gaan. Mijn moeder haat alles aan hem. Ze gelooft niets van wat hij zegt en elke keer hij met een voorstel aankomt (soms redelijk, soms ook onredelijk) accepteert ze het totaal niet en ze voelt zich bedrogen. Mijn broer en ik zijn daar volledig het slachtoffer van. Als we goede dingen zeggen over haar is het goed, maar als we dan iets zeggen dat we van ons vader gehoord hebben (ook al is het maar het kleinste detail) keert ze zich direct tegen ons.
Ik was enkele maanden geleden bijna in een depressie gesukkeld (of toch iets dat erop gelijkt, I don't know) maar was er dan weer bovenop geraakt.
Deze paasvakantie heeft ze mijn vader gedagvaard voor vanalles en nog wa... Ze ging eerst voor een minnelijke schikken gaan zei ze, en ik was ongelooflijk opgelucht (5jaar in de tweestrijd zitten kan ik echt niet meer aan en miljoenen kosten hebben (5000BEF per uur voor 1 advocaat) is ook niet niets). Dan heb ik haar ook gezegd dat ik het niet zie zitten om die rechtzaak door te maken. Nu zegt ze dat ze niet kan voor minnelijke schikking gaan want dat men vader toch weer onredelijke dingen zal voorstellen en dat als ik het wou, dat ik mocht vertrekken . Dat ze dat nie erg zou vinden, want dat ze haar niet zou laten manipuleren en dus ook niet door haar kinderen.
Jullie kennen me niet, maar ik ben dus een heeel gevoelige jongen. Ik heb in al die jaren nog geen enkele keer (toch niet dat ik me kan herinneren) gehad dat ook maar 1 van mijn ouders boos waren op me. Nu krijg ik zo'n dingen te horen dat ik mag vertrekken enzo.
Er valt echt niet te praten met men moeder... Gewoon praten zoveel je maar wilt, maar over vader of scheiding ofzo, gaat dat echt niet. Ik en men broer hebben het al duizend keren geprobeerd. Ook haar een poosje gerust laten helpt niet, want zoiezo gaat het er vroeger of later weer over. Ze keer zich tegen iedereen die niet ja knikt. De psychologe heeft 1 keer gezegd 'Maar je hebt toch ook goede tijden gehad met hem?' en sindsdien is ze niet meer gegaan.
Nuja, ik verwacht niet dat jullie me hierbij kunnen helpen, maar misschien kunnen er nog nuttige antwoorden uitkomen... Ahja, sorry dat ik jullie zoveel laat lezen... Toch bedankt om al die moeite te doen om dit te lezen...

Edit: Kheb nu juist gezegd 'Ga aub voor de minnelijke schikking, want 4 jaar zo'n tweestrijd kan ik niet aan. Je bent ook altijd boos als we iets over papa zeggen...'
Haar antwoord was gewoon: 'Ga dan 4 jaar bij je pa gaan wonen hé. 't Kan me nie schelen, kga me nimeer laten doen enz...'

[bootje]

hoh, tybo, 'k zou ook niet direct weten wat je moet doen. ze wil blijkbaar echt niet luisteren. misschien eens meespelen en je valiezen pakken?
maar als ze het dan echt meent...:s

Oorspronkelijk voorstel zou geweest zijn 4 miljoen meer voor men vader, omdat hij 7 miljoen heeft gekregen van zijn ouders, en zij maar 3... Men broer en ik hebben juist gevraagd of elk de helft genoeg is. We willen echt hebben dat het gedaan is... Geen rechtzaak. Elk de helft accepteerde ze dus niet... Kweet niet waarom ze dat nu zei, want mijn vader wilt ook geen rechtzaak. Ik ben zeker dat moesten ik en men broer echt echt proberen, dat men pa akkoord gaat met elk de helft, maar blijkbaar wil ze dat ook niet. Ze wil er echt voor vechten, maar dat komt ten koste van iedereen. Miljoenen rechtskosten, plus dat de verdeling in het huwelijkscontract al vastligt, die 4 miljoen meer voor men pa zou toch al vastliggen... De rechtzaak zou alleen om alimentatie gaan... Ksnap het niet, waarom wil ze nu per se die rechtzaak?
Er valt echt niet mee te praten...

[Sanne]

Mijn ouders zijn ook gescheiden al 5 jaar en dat geruzie om geld enzo houdt gewoon nooit op. Ze hebben mij daarvoor een tijdje als boodschapper gebruikt, totdat ik gezegd heb tegen beiden dat ik er helemaal niets meer van wil weten. Nu ruziën ze nog per brief en die lees ik wel eens. Mijn vader zie ik haast nooit meer.

Hier heb jij niks aan, maar ik wou het even kwijt.

Ik zou zoveel mogelijk blijven zeggen wat jij voelt en wat jij wil en je moeder overtuigen dat de gevoelens van jou en je broer nu echt voorang hebben. Reageert ze hier heel fout op of luistert ze geeneens, dan moet je misschien een maandje bij een familielid gaan wonen, zodat ze gedwongen wordt erover na te denken.

Nja, dat zijn we nu van plan. We zullen proberen duidelijk te maken dat het best nu verdeeld wordt. We zullen beide partijen proberen te overtuigen om elk de helft te nemen, en dan een derde advocaat het fair laten verdelen. Dan hopen dat ze het beiden eerlijk vinden zodat er geen rechtzaak komt. Want dat zou ik echt niet aankunnen, iedereen zou er toch bij verliezen dus het heeft echt geen zin...

Het probleem is dat ze zolang niets afgeweten heeft van zaken en nu heeft ze al zoveel bereikt en zoveel kennis vergaart over financiele zaken. Ik denk dat ze gewoon wil kunnen zeggen dat ze zelf gevochten heeft voor zichzelf, maar dat kan ze nu zoiezo ook al zeggen... Dankzij haar is het proces begonnen en moet er een einde aan komen, ze heeft nu druk gezet op mijn vader, hierdoor is het allemaal mogelijk. Dat zullen we ook moeten proberen duidelijk te maken.

Inderdaad, als ze niet luistert of slecht reageert zal ik wel iets moeten doen...

Het spijt me dat je ouders ook gescheiden zijn en dat je je vader bijna niet meer ziet... En dank je om te reageren, ik ben blij dat er toch nog een paar mensen zijn die het niet zo erg vinden om zo'n lange tekst te lezen en me te helpen!

[Saarah]

Ik begrijp je helemaal, heb zelf ook ongeveer 6 jaar in zo'n situatie gezeten. Nog niet zo erg als jij, maar m'n ouders ruziëden ook kei veel
Ik durfde nooit iets te vragen van: "mag ik es meer naar m'n vader?" ofzo, ik had schrik, vooral van m'n stiefvader .
Nu is mn moeder gescheiden van mn stiefvader, en magik veel meer. Vroeger was ik om de 2 weken 1 weekend bij mn vader, nu heb ik co-ouderschap (week bij vader, week bij moeder). Daar ben ik echt blij mee. Ze maken nu ook geen ruzie meer enzo...

ik hoop voor je dat je moeder snel bijdraait!!

Nja... We gaan dat proberen...

Bedankt!