één stap dichterbij.(het vervolg van het verhaal over opa)

het gruwelijkst wat een mens kan overkomen is mijn opa overkomen, zijn heldere geest zit gevangen in een verlamd lichaam, misschien is het nog te vroeg om tot die conclusie te komen, en of het blijfend is is nog geen zekerheid, maar, voorlopig zit hij wel vast in de cocon die het lichaam moet voorstellen.

hij heeft op de nacht van zaterdag op zondag een herseninfarct gehad. Oma werd s'ochtends wakker en wou hem wakker maken, ze zag dat zn rechtermondhoek wat slapjes naar beneden hing en praten ook al niet meer ging, toen ze zei dat ze een dokter ging bellen sputterde hij nog wat tegen, de dokter kwam en hij is direct opgenomen.

hij is blind aan zijn rechteroog, en de gehele rechterkant van zn lichaam is totaal verlamd, zijn linker arm en linker been beweegt hij nog wel iets, maar praten nogsteeds niet, hij stoot een soort gekreun uit wat door merg en been gaat, een geluid wat je zou verwachten uit een zombie in een slechte B-film. Ook heeft hij last van apneus, apneus zijn periodes waarin niet geademd word, dit heeft hij altijd al gedaan in zn slaap, alleen nu leeft hij in een toestand waarin hij van bewust naar onbewust valt en dit zo om de minuut of 2, en daarin worden dus bewuste periodes afgewisseld door slaapapneus, je ziet het ook aankomen, zn ademhaling verlangzaamd en hij valt weg, 30 - 45 sec geen ademhaling, de monitor geeft alarm en hij begint ineens heel zwaar te ademen omdat zijn lijf te kort heeft moet dat weer aangevuld worden, je kunt het vergelijken met als je je adem inhoud en de trap oprent.

of dit beter word is nog de vraag, misschien wel , misschien neit , ook is de kans op nog meer infarctjes nog niet geweken.

maar het ergste is, dat hij precies weet wat er om hem heen gaande is, de herkenning is wel aanwezig, ik had een foto bij mij uit de kast met oma en hemzelf er op meegenomen voor op zijn kamer, toen ik hem riep en zei dat ik een foto voor hem had pakte hij hem wel vast met zn goeie hand om er goed naar te kunnen kijken, maar viel vrij snel daarna weer weg in een apneu.
vanmiddag toen we er waren en we zeiden dat we weggingen en zwaaiden, stak hij wel zijn hand op. en viel daarna weer weg, vanavond leek hij een stuk zwakker dan vanmiddag, meer apneus, erg onsamenhanged gekreun en gejoel, want het gaat niet zachtjes hij joelt het echt uit. toen we weer weggingen zwaade hij weer naar mij oma en mn moeder, maar ipv. weg te zakken in wederom een apneu begon hij erg luid te kreunen en klanken uit te stoten, een walgelijk geluid als je op weg bent naar de deur, het ging door merg en been.

maar waar ik heen wil met dit verhaal, hoe zou hij zich in godsnam voelen, wat een hel, ongeacht je leeftijd, als je toch in een alert soort verlamde staat terechtkomt, door een beroerte in dit geval of door een ongeluk of wat voor reden dan ook, wat kun je als mens krijgen wat erger is dan dit, altijd gewoon geleefd hebben en dan ineens een gevange zijn van je eigen lichaam.

zou je als de staat permanent blijkt te zijn euthanasie willen ?

dat is de eigenlijke vraag die ik wil stellen.

*edit er stond linkermondhoek dat moest rechter zijn*