Het blijheid topic.

[Mr. Macphisto]

Origineel gepost door blabla1993

Volgens mij heb ik kutgezeik van een filosoof over het materialisme ontkracht.

Vertel.

Leraren uitlullen is bijna het allerleukste aan school.

[blabla1993]

't is een beetje lang om hier uit te typen, maar (als ik het goed interpreteer) beweert 'ie eerst dat de mens altijd naar 'meer' verlangt dan hem is gegeven. Zo ook met kennis. De mens is niet tevreden met de wereld die hij ziet. (Ok, kan ik inkomen) Vervolgens beweert hij dat deze drang naar meer dan dat er zichtbaar is, de drang naar een verklaring voor feiten, zorgt voor een tegenstelling in de mens: de tegenstelling tussen 'ik' en 'de wereld'. (vage shit, ik zie er de argumentatie niet achter) Deze scheiding ontstaat volgens die kerel als het bewustzijn ontstaat. Toch blijft er altijd een kleine band tussen 'ik' en de wereld, omdat we wel zien dat we een wezen ín de wereld zijn en niet er buiten.
Dan zwetst 'ie nog wat over hoe religieuzen, kunstenaars en wetenschappers die kloof tussen 'ik' en 'de wereld' proberen te overbruggen.
Dan begint 'ie over monisme (er zijn geen tegenstellingen tussen dingen, alles is één, hoort bij elkaar) en dualisme (er zijn tegenstellingen: lichaam-geest, subject-object etc.)
Het dualisme geeft geen goed antwoord op de wereld, bladiebla, kan ik wel inkomen.
Dan zegt 'ie dat het materialisme (vorm van monisme: alles is terug te leiden tot materie/stof) dat ook niet doet.
Want, zegt hij: de 'geest' wordt teruggevoerd tot 'stof' namelijk: je zenuwstelsel. Je denken is niet meer dan het product daarvan. (klopt als een bus imo) Maar volgens meneer de filosoof is dat geen antwoord, want het probleem wordt alleen 'verschoven' (hoe precies zie ik niet). De nieuwe vraag wordt dan: Hoe komt de stof er toe om over zijn eigen wezen te gaan nadenken? Daar is geen antwoord op volgens hem.
Volgens mij was dat vrij simpel:
Waarschijnlijk een gevolg van evolutionaire druk, want als een wezen compleet tevreden zou zijn met alles, niet 'beter' zou willen worden zou hij snel verdrongen worden door andere soorten en dus niet meer bestaan. Een wezen (ook een wezen dat niet bewust is van zichzelf) wil altijd méér. Dat de mens zoekt naar meer, ook op het gebied van denken, is een doorzetting van die trend. Al het levende wezen is gevormd naar het méér willen.

bots

[~DoOsJ~]

Whieeeee.. Morgen weekend.. en naar de topshelf
God wat houd ik van die winkel

[Mr. Macphisto]

Origineel gepost door blabla1993

't is een beetje lang om hier uit te typen, maar (als ik het goed interpreteer) beweert 'ie eerst dat de mens altijd naar 'meer' verlangt dan hem is gegeven. Zo ook met kennis. De mens is niet tevreden met de wereld die hij ziet. (Ok, kan ik inkomen) Vervolgens beweert hij dat deze drang naar meer dan dat er zichtbaar is, de drang naar een verklaring voor feiten, zorgt voor een tegenstelling in de mens: de tegenstelling tussen 'ik' en 'de wereld'. (vage shit, ik zie er de argumentatie niet achter) Deze scheiding ontstaat volgens die kerel als het bewustzijn ontstaat. Toch blijft er altijd een kleine band tussen 'ik' en de wereld, omdat we wel zien dat we een wezen ín de wereld zijn en niet er buiten.
Dan zwetst 'ie nog wat over hoe religieuzen, kunstenaars en wetenschappers die kloof tussen 'ik' en 'de wereld' proberen te overbruggen.
Dan begint 'ie over monisme (er zijn geen tegenstellingen tussen dingen, alles is één, hoort bij elkaar) en dualisme (er zijn tegenstellingen: lichaam-geest, subject-object etc.)
Het dualisme geeft geen goed antwoord op de wereld, bladiebla, kan ik wel inkomen.
Dan zegt 'ie dat het materialisme (vorm van monisme: alles is terug te leiden tot materie/stof) dat ook niet doet.
Want, zegt hij: de 'geest' wordt teruggevoerd tot 'stof' namelijk: je zenuwstelsel. Je denken is niet meer dan het product daarvan. (klopt als een bus imo) Maar volgens meneer de filosoof is dat geen antwoord, want het probleem wordt alleen 'verschoven' (hoe precies zie ik niet). De nieuwe vraag wordt dan: Hoe komt de stof er toe om over zijn eigen wezen te gaan nadenken? Daar is geen antwoord op volgens hem.
Volgens mij was dat vrij simpel:
Waarschijnlijk een gevolg van evolutionaire druk, want als een wezen compleet tevreden zou zijn met alles, niet 'beter' zou willen worden zou hij snel verdrongen worden door andere soorten en dus niet meer bestaan. Een wezen (ook een wezen dat niet bewust is van zichzelf) wil altijd méér. Dat de mens zoekt naar meer, ook op het gebied van denken, is een doorzetting van die trend. Al het levende wezen is gevormd naar het méér willen.

bots

Wel goed uitgedacht blaab.